απόκρυψη αριθμού

"απόκρυψη αριθμού". σήκωσε αργά τα μάτια της για να απαντήσει αλλά γύρισε από την άλλη.γιατί όχι;
"παρακαλώ" και σιωπή....
έξω φυσούσε πολύ μα στεκόταν αρκετή ώρα στο παράθυρο, σαν να περίμενε η νύχτα να πάψει αυτό το μπέρδεμα. άλλο ένα βράδυ να ζητά απαντήσεις όπως κάθε φορά.
"ξέρω πως μπορεί να μην θες να με δεις ύστερα από όλα όσα έχουν γίνει, μα αν θέλεις θα σε περιμένω εκεί σε μισή ώρα. θα καταλάβω αν δεν έρθεις,θα βρω άλλο τρόπο να σου εξηγήσω."
ούτε εκείνη δεν μπορούσε να θυμηθεί πόσες χιλιάδες φορές είχε ζητήσει τις λέξεις του,
το διάβασε και το ξαναδιάβασε, όχι τόσο το μήνυμα, όσο τον αριθμό του τηλεφώνου του.
μόλις μία μέρα πριν έλεγε πως δεν την νοιάζει πια και τώρα τι;
πήρε μία βαθιά ανάσα,άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. άρχισε να περπατά γρήγορα,
είχε συνηθίσει να του ζητάει να τον δει και αυτός να μην είναι ποτέ εκεί. ξεχώρισε από μακριά το αυτοκίνητο του και ας ήταν σκοτάδι. μπήκε μέσα ενώ έτρεμε ολόκληρη.
τί πάει να πει έρωτας τέλος πάντων; γιατί το νιώθεις; πότε;
όταν έχεις γνωρίσει κάποιον και ξέρεις τί αγάπησες πάνω του; ή πριν καλά καλά γνωρίσεις κάποιον που πάντα θα νιώθεις ότι σου είναι άγνωστος;
δεν ήξερε ποιος από τους δύο έρωτες ήταν πιο δυνατός μέσα της εκείνη την στιγμή.
-εσύ ήσουν στην απόκρυψη; μίλα ειλικρινά.
-ναι.  της είπε.γιατί τρέμεις; δεν σε ξέρω να τρέμεις.
-δεν με ξέρεις καθόλου.δεν θα άντεχες να με ξέρεις. του απάντησε χωρίς να τον κοιτά. και δεν καταλαβαίνω γιατί όλο αυτό. εσύ ζήτησες να μην σε ξαναενοχλήσω. "ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες" δεν λες; αυτό είναι; έμεινες ρέστος και ήξερες πως θα είμαι εδώ για κάθε λόγο;
-ήθελα να σε δω...της είπε σιγανά.
-τι μας λες; θυμάσαι τι συνέβαινε όταν ήθελα να σε δω εγώ; μπορεί και όχι. αλλά εγώ θυμάμαι. κάθε φορά με λεπτομέρειες. κάθε σου εικόνα σαν από θραύσμα. κάθε βράδυ που δεν ήξερα αν θα την βγάλω μέχρι το πρωί. γιατί εγώ έτσι έμαθα, ό,τι και αν μου έλεγαν, να αγαπάω. έντονα όσο με την ζωή μου. τώρα τον κοιτούσε.
-το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι εγώ δεν αισθανόμουν καθόλου καλύτερα από ότι εσύ. δεν το έχω με τις λέξεις.
τότε εκείνη άρχισε να γελά δυνατά.
-τώρα τι; της είπε παραξενεμένος
-ρε φίλε δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό. δύο φορές στις τρεις μέρες. και ποιος από σας είναι καλός με τις λέξεις επιτέλους; ε;
-τί εννοείς;
-τί θέλεις από μένα; κάτι να μου πεις;
-δεν ξέρω. όχι κάτι σαν εξομολόγηση. δεν πιστεύω να έχουν αλλάξει αυτά που σου έχω πει μέχρι τώρα, δεν είμαι για σένα και αυτό πρέπει να θυμάσαι, της είπε ενώ προσπαθούσε να στρίψει ένα τσιγάρο.
-δεν το πιστεύω αυτό που λες.  ξέρεις πώς νιώθω,μου ζητάς να έρθω εδώ μαζί σου και το μόνο που μου λες είναι "δεν έχει αλλάξει κάτι"; άντε και στο διάολο.του είπε και έκλεισε την πόρτα δυνατά, δύο φορές σε τρεις μέρες.
βγήκε και εκείνος τρέχοντας πίσω της, ίσως και για πρώτη ίσως και για τελευταία φορά, φωνάζοντας το όνομά της. την τράβηξε από το μπράτσο. την κόλλησε πάνω στο σώμα του, έτσι που μετά βίας ανάσαιναν,έμπλεξε τα δάχτυλα του στα μαλλιά της, χάιδεψε τις άκρες του λαιμού της, έσκυψε στο στέρνο της να ακούσει τους παλμούς της ενώ εκείνη έψαχνε τα μάτια του, κοιτούσε μέσα στα μάτια του γιατί τώρα δεν ονειρευόταν.
 σήκωσε αργά το κεφάλι του. "όχι. όχι. δεν γίνεται."
τότε παράτησε το κορμί της εκεί. εκείνη έπαψε να αισθανεται τα άκρα της, δεν ένιωθε την βροχή στο πρόσωπο της, ούτε το οξυγόνο στα πνευμόνια της, στάθηκε ακίνητη στο ίδιο σημείο κοιτώντας τον να τρέχει προς το αυτοκίνητο. μόνο  τα μάτια της τον ακολούθησαν να ανάβει την μηχανή. της έριξε μία ματιά και χάθηκε μαρσάροντας.
γύρισε σπίτι της βουβά. κάθισε δίπλα στο παράθυρο ξεσπώντας σε λυγμούς.

μετά από λίγη ώρα, πριν από λίγη ώρα χτύπησε το τηλέφωνο. "απόκρυψη αριθμού."
εγώ να κοιτάω συνέχεια αυτές τις δύο ανόητες λέξεις και εσύ να ακούς "ο συνδρομητής που καλέσατε είναι κατειλημμένος. παρακαλώ καλέστε αργότερα. " γιατί;
γιατί να μοιάζουν όλα τόσο δύσκολα όταν σ'αγαπάω;
 τί άλλο θες να σκοτώσεις μέσα μου;
λες και έχει μείνει τίποτα.....