"Are you ready to play the game?"


Κοιτάω εδώ και ώρα τις φλόγες
που τρεμοπαίζουν στο τζάκι απέναντι μου,
τα χέρια μου γράφουν και σβήνουν συλλαβές,
στο τραπέζι μου ένα ποτήρι με ουίσκι σκέτο,
δύο τσιγάρα στριφτά, έτοιμα,
μέσα μου μόνο τα λάθη μου και τα σωστά.
"Πού θα αποχαιρετίσεις τον χρόνο που μας πέρασε;" 
Εγώ από την πρώτη στιγμή ήθελα λίγο χρόνο με τα φώτα,
τα χρώματα, τον εαυτό μου, τους γρίφους μου.
Λένε πως αφήνεις πίσω σου τα πάντα,
τα καις μαζί με το πέρασμα από τις δώδεκα στις δώδεκα και ένα
αλλά δεν την πατάω πια,
πέρυσι τίποτα δεν ξεχάστηκε,
τίποτα δεν συγχωρήθηκε,
ήμουν ο ίδιος άνθρωπος
στις δώδεκα
και
ο ίδιος άνθρωπος στις δώδεκα και ένα,
τα ίδια κρίματα είχα,
τα ίδια πράγματα ζητούσα,
απ'τους ίδιους φόβους κρυβόμουν.
Θα 'λεγα ότι είναι "σοφό" να γνωρίζεις τους φόβους σου.
Ο φετινός χρόνος τώρα,
μισή ώρα προτού αλλάξει,
με έμαθε ότι φοβόμουν κάτι χωρίς να το ξέρω,
τον εαυτό μου.
Τα όρια μου.
Τόσα χρόνια και δεν λύγισα μια φορά, σε κάτι,
να είμαι λάθος,
να με δείχνουν με το δάχτυλο
και να με κουτσομπολεύουν οι δικοί μου άνθρωποι σε άλλους δικούς
τους σαν ένα παράδειγμα τύπου
 "πρόσεχε, κοίτα τι έπαθε η φίλη μου η τάδε..".
Και τώρα, τώρα τους ξάφνιασα όλους,
μαζί και τον εαυτό μου,
τα ρίσκαρα όλα μαζί
και τον εαυτό μου
και τα 'χασα όλα
και τον εαυτό μου
ακόμη.
Στάθηκα δίπλα σε όλους,
υποστήριξα λάθη για σωστά και το ανάποδο,
ήμουν ο ώμος που θα έκλαιγε κανείς αλλά στο τέλος...
"Πώς μπόρεσες να κάνεις τόσο κακό σε σένα;"
Κατάλαβα ότι με φοβάμαι
γιατί δεν με ήξερα
και το περίεργο είναι πως
ούτε τώρα με ξέρω,
ξέρω πώς ήμουν μαζί του,
πώς είναι να αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο,
αυτόν τον γλάρο όπως συνήθιζα να τον λέω,
τον γλάρο της ψυχής μου..
Πόσο σίγουροι είμαστε ότι ξέρουμε τους εαυτούς μας τελικά;
Όταν λέμε "εγώ είμαι ευαίσθητη" ή "εγώ είμαι επιπόλαιη";
Μήπως τελικά είμαστε όλα τα πράγματα,
όλα τα επίθετα,
όλες οι καταστάσεις που ποτέ δεν θα φανταζόμασταν πως είμαστε;
Απ'όσα έμαθα από τον εαυτό μου
 και από τους εαυτούς σου
και έμαθα πολλά,
πίστεψέ με, φέτος,
μπορώ μόνο να αναρωτηθώ
πόσα ακόμη παράδοξα επιφυλάσσει το
"δώδεκα και ένα"...
Το ρολόι δεν κάνει την αλλαγή,
έξω θα συνεχίσει να χιονίζει θλιβερά,
μέσα οι φλόγες θα συνεχίζουν να παίζουν μοναχές τους,
 ο Ludovico Einaudi θα συνεχίσει να μιλά στην ψυχή μου για σένα με την μελωδία του
και μία ακόμη νύχτα θα φύγει έτσι απλά, καλωσορίζοντας μία νέα μέρα...