''...Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις.
Σε καίει.Σε λιώνει.Εσύ το βλέπεις.Κι αντί να βάλεις τα κλάμματα, το ρίχνεις στο τραγούδι.Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα.
Αυτό το ''πράμα'' πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακούβα να το θάβεις, κι ό, τι βρέξει. Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ' όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις.Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες,θα 'χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα 'χεις φρικτά ασκημίσει.
Αλήθεια... αυτό είναι η αγάπη;
Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει.''
~Μ.Λουντέμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου