"Θόλωσαν τον καθρέφτη οι υδρατμοί
Οι γραμμές απροσδιόριστες
Τα αντικείμενα διαχέονται στον χώρο
Θολά τα πρόσωπα, ομιχλώδη
Σαν επιβάτες που διαβαίνουν την Αχερουσία λίμνη
Μ'αρέσει να κοιτάζω το πρόσωπο μου
Στον θολό καθρέφτη
Θολώνει κι αυτό σαν τις αναμνήσεις μου
Μου αρέσει να ταξιδεύω στην ομίχλη
Ξεχνώ τις χαρακιές στα μάγουλα, που όργωσαν τα χρόνια
Προσπερνώ τις χαράδρες, που έσκαψαν τα ποτάμια των δακρύων μου
Το θολό τώρα αναζητώ
Όπως το διαυγές αναζητούσα κάποτε
Μου αρέσουν τα ομιχλώδη όνειρα
Και οι στόχοι οι θολοί, οι ασαφείς
Των καλουπιών δραπέτες να κυνηγάνε το ανέφικτο
Δεν μου αρέσει πια το εφικτό,ασφυκτιώ στα όρια του
Όμως έχω ανάγκη τα όρια και τους κοντινούς ορίζοντες
Για να δραπετεύω
Έχω ανάγκη τις δραπετεύσεις και τα ταξίδια στην ομίχλη
Για να μην φαίνονται τα τείχη που έχτισε γύρω μου η ζωή"
~Γιάννης Ποταμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου