"Ας πνιγώ στα βαθιά." (αν είναι μαζί σου)

Δεν είναι ανάγκη να πλησιάσεις. Κλείσε τα μάτια σου. Απλά τα βήματα.
Εντάξει;
Κράτα καθάρια την φωνή μου στη σκέψη σου.
Πλάσε στο μυαλό σου αυτόν τον ωκεανό από λέξεις. Χρώματα ό,τι θελεις εσύ.
24 γράμματα αγκαλιάζονται με την ελπίδα να αναπαραχθούν στον οισοφάγο σου, να γίνουν δικά σου, να ακουστούν από μέσα σου.
Δεν είναι δύσκολη η σιωπή, σωστά;
Ως εκεί που φτάνει το μάτι σου έχει νερό. Λέξεις που αναρωτιούνται εάν ειπωθούν.
Το δύσκολο κομμάτι μίας ανθρώπινης σχέσης. 
Η στεριά, η ακτή, το κομμάτι πριν την θάλασσα είναι η όμορφη σιωπή σου.
Είναι ένα εύκολο και σύντομο μονοπάτι. Το διαλέγεις;
Ναυτικοί λένε πως δεν χρειάζεται κάποιο κίνητρο για να ακολουθήσεις την θάλασσα.
 (Εσύ γιατί ακόμη την κοιτάς;)
Πως κρύβει μέσα στην χαοτική της ομορφιά όλη την μαγεία του κόσμου.
Πως το ταξίδι σε κερδίζει, το ταξίδι ζεις, στο ταξίδι παραδίνεις το εγώ σου. Ε; Τι λες;
Κάθε κοχύλι της θάλασσας, λέει ο παππούς μου,συμβολίζει κάθε λέξη, φορτισμένη με συναίσθημα, αγαπώ, μου λείπει και λοιπά και λοιπά.
Κάθε πέτρα συμβολίζει κάθε λέξη, φορτισμένη με καθημερινότητα. Κάθε απλή λέξη που γλιστράει από μέσα σου με ευκολία, χωρίς δισταγμό και αβίαστα γίνεται δική σου.
Κάθε κύμα συμβολίζει το δύσκολο μέρος της σχέσης, εκεί που ξοδεύεις εσένα.
Ο παφλασμός είναι η έκρηξη που ακολουθεί την συναισθηματική ένταση και μετά μαζεύεις τα κομμάτια σου.
Νόμιζα πως εσύ μπορούσες να μου εξηγήσεις καλύτερα την θάλασσα .
Εκανα λάθος, δίχως έρωτα,παραμένεις τυφλός.
Πώς να δεις το παραμύθι, όταν αρνείσαι να ανοίξεις τα μάτια σου;
Αυτό που θέλω να καταλάβεις είναι ο διαχωρισμός στεριάς και θάλασσας.
Το κενό ανάμεσα στις λέξεις και την σιωπή σου.
Και ενώ όλοι λένε πως η θάλασσα είναι μάγισσα και γητεύτρα, εσύ συνεχίζεις να φτιάχνεις στην άμμο παλάτια.
Λοιπόν; Βούτα να προλάβεις καμιά λέξη, τις έχω τόσο ανάγκη.