a series of unfortunate lies

Μισώ τον τρόπο που μιλάς, τον τρόπο που γελάς, τον τρόπο που κοιτάς.

Μισώ τον τρόπο που οδηγείς το (και καλά) αυτοκίνητο σου, τον τρόπο που μαρσάρεις, τον τρόπο που κορνάρεις.

Μισώ τον τρόπο που χαζεύεις τηλεόραση, τον τρόπο που σιγοτραγουδάς, τον τρόπο που ανοίγεις ραδιόφωνο.

Μισώ τον τρόπο που παίζεις ποδοσφαιράκι, τον τρόπο που παίζεις σκάκι, τον τρόπο που παίζεις βόλεϊ.

Μισώ τα μαύρα σου αθλητικά παπούτσια, τα γυαλιά ηλίου σου, τις κακόγουστες φόρμες σου, τα ξεσκισμένα τζιν και τα μαύρα μπλουζάκια σου.

Μισώ τον τρόπο που διαβάζεις το μυαλό μου, τον τρόπο που κοιτάς το κινητό μου, τον τρόπο που με παρακολουθείς να κινούμαι.

Μισώ τις πολιτικές σου απόψεις, τους δυσοίωνους συνειρμούς σου, τα μικρά σου πιστεύω.

Μισώ τον τρόπο που σουτάρεις, τον τρόπο που μαρκάρεις, τον τρόπο που σε χειροκροτούν.

Μισώ τις στιγμές που λες ψέματα, τις στιγμές που λες την αλήθεια, τις στιγμές που απορείς.

Μισώ τις στιγμές που στρίβεις τσιγάρο, τις στιγμές που πίνεις Heineken, τις στιγμές που μεθάς.

Μισώ τις στιγμές όταν δεν είσαι τριγύρω, τις κλήσεις σου που δεν έχω, τα μηνύματα που ποτέ δεν μου έστειλες,

Μισώ τον τρόπο που σε ψάχνω σε κάθε αυτοκίνητο, τον τρόπο που καμία εξάτμιση δεν είναι δική σου, τον τρόπο που ποτέ δεν έρχεσαι (όταν σε θέλω).

Μισώ τον  τρόπο που κάνεις έρωτα, τον τρόπο που φιλάς, τον τρόπο που αγκαλιάζεις, τον τρόπο που τελειώνεις, τον τρόπο που αγαπάς.

Αλλά περισσότερο από όλα, μισώ τον τρόπο με τον οποίο δεν σε μισώ,

Ούτε λίγο,

Ούτε ελάχιστο,

Ούτε καθόλου.