είμαι αυτό που δεν είναι για μένα.

Είμαι ένα ανέκδοτο, ένα αστείο που ξεγλιστρά πίσω από τις λέξεις σου, ένα φεγγάρι που τρεμοπαίζει στα μάτια σου.

Είμαι η μάσκα που σφαλίζει το πρόσωπο σου, ένας ήλιος που κρύφτηκε στα χείλη σου, μία μουσική που έπαιξε σε στιγμές σου.

Είμαι μία αδάμαστη καρδιά που εσύ δαμάζεις, περιπαίζεις. 

Είμαι δίχως συνείδηση, μία θυσία που αγνοώ γιατί με διέπραξαν, που αγνοώ γιατί μέσα στην δική σου αδιαφορία υπάρχω ακόμη.

Είμαι ένα αδιέξοδο ή έχω μπλέξει άσχημα σ ένα τέτοιο. 

Είμαι μία ανόητη που πιστεύω στα βλέμματα σου, είμαι μία ανόητη που πείθομαι στα τόσα ψέματα σου, είμαι μία ανόητη που περιμένω τα μάτια σου να με συναντήσουν.

Είμαι χαμένη σε μία βόλτα σου που πάντα την κρεμάς, σε μία παρτίδα σκάκι σου που γεύεσαι την ήττα, στα άσπρα πούλια σου.

Είμαι κρεμασμένη στην θηλιά της φυγής σου, είμαι ακρωτηριασμένη στον εμφύλιο σου, τον οποίο ξέχασες, είμαι νεκρή στην αγκαλιά σου. 

Να περιμένω στην στάση του λεωφορείου μία απάντηση σου; Θα μπορούσα; Να ακούσω μόνη μου όσα θέλουν να μου γράψουν τα μάτια σου. Σε εκλιπαρώ. Δεν θα έχω Ανάσταση εγώ για σένα.