"Πέρασε η ώρα, πέρασες κι εσύ..."
Τρεμοπαίζουν τα βλέφαρά μου κάτω από την φωλιά των δακρύων μου.
Η πρωτομαγιά ζυγίζει μία και κάτι ώρες.
Η νύχτα, παιδάκι που ξεγλιστρά στα πόδια του έρωτα μου. Τα αστέρια άναρχοι εραστές της.
Σε αυτή την ερωτική σκηνή, κλέβει ξανά την μαγεία.
Άλλαξα πρόσωπο. Έκοψα το εσύ του, προσπαθώ να κόψω αυτόν, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Όλα κόβονται μωρό μου, αλλά εσύ, δηλαδή αυτός τώρα πια δύσκολα.
Σκότωσε πάλι τα όνειρα μου και τα βάφτισε εφιάλτες. Και εγώ απλός, ξαφνιασμένος θεατής αυτού του εγκλήματος με υπόσταση, απέμεινα να ψάχνω σε παιδικά ονόματα τα μακάρι και τα ας ήταν μου. Ευχές και κραυγές έγιναν ένα σε αυτή την ανεμοθύελλα για την αναζήτηση της ταυτότητας μου.
Δεν ακούω καν τους λυγμούς μου, τους πνίγω γιατί δεν θέλω να σε φωνάξουν πίσω. Πόσο να ήξερε (ς) ότι με τρομάζουν όλα, ότι με ταράζουν όλα, ότι ο χώρος δεν υφίσταται πια.
Δεν χωράει η καρδιά μου φυλακισμένη σ ένα δωμάτιο και εσύ ο φιλοξενούμενος της, δεν χωράς για να κλειστείς πουθενά.
Δεν αρκούν τα υπόλοιπα, η αγάπη είναι και θέμα χώρου τώρα;
Ο ήλιος δεν λέει να βασανίσει την νύχτα, δεν λέει να σπάσει το πέπλο του σκοταδιού της και εγώ εκεί! Να σε ψάχνω σε κάθε κίνηση που ταράζει αυτό το ύποπτο ξημέρωμα.
Οι δείκτες στο ρολόι στον τοίχο απέναντι, ξέρεις εκεί που σε ενοχλούσε να κοιτάς (δεν άντεξα το γ ενικό. Μου θύμιζε την απόσταση μεταξύ μας.) μοιάζουν να αργοπεθαίνουν.
Πες μου έναν καλό λόγο να μην τους ακολουθήσω. Έναν και μετά θα γυρίσω στην παρακμή μου. Κατάλαβέ το…(μεσολαβεί σιωπή, εικόνα, "συνάντηση", σιωπή)
Εντάξει πείστηκα καρδούλα μου. Δηλητηριάστηκαν μέσα σου όλα τα ψέματα. Ή έτσι θα ήθελα να σκέφτομαι. 01:09 με την βόλτα σου μου απέδειξες πως το τακ τακ που ακούω δεν είναι του ρολογιού, αλλά της καρδιάς σου. Τώρα, κοιμήσου και αύριο ο έρωτας μας θα δουλέψει ξανά από την αρχή, σαν καλοκουρδισμένο παιχνίδι, ένα επικίνδυνο παιχνίδι που μετράει ώρες, ώρες μου, ώρες σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου