εσύ

Το παρελθόν έχει πρόσωπο; Γιατί αν ναι, νομίζω ότι σήμερα το συνάντησα, σήμερα συνάντησα την πρώτη μου αγάπη.
Κρατάω στην χούφτα μου έξι και κάτι χρόνια μαζί του, γεμάτα πόθο, πάθος και πόνο δίπλα του.
Όλα έσβησαν ή όλα τα έσβησα, όταν αποφάσισα να ζήσω κοντά του μα σημασία έχει ότι η απόσταση έσβησε τον έρωτα.
Είναι αστείο. Κάθομαι και κοιτάω την μικρή παύλα που τρεμοσβήνει στην οθόνη του υπολογιστή μου, σκεφτόμενη αν υπάρχει κάτι να γράψω. Κάτι να σου γράψω.
Δεν βρίσκω τίποτα, δεν έχω αλλάξει καθόλου. Είμαι τρελά συναισθηματική και πεσσιμίστρια. Ψέματα. Κάτι άλλαξε πάνω μου. Δεν είμαι πια ερωτευμένη μαζί σου.
Γιατί δεν το πιστεύεις; Και όμως γίνεται.
Στέκεσαι δίπλα μου, μου μιλάς, καμία φλόγα, κανένα πάθος.
Όπως καταλαβαίνεις, συνεχίζω με τον άνθρωπο που θυμάμαι, όχι με τον άνθρωπο που υπάρχει.
Κοιτώ τον άνθρωπο που υπάρχει και θέλω να τον σβήσω, να τον διαγράψω, να να να..
Μα τον άνθρωπο που θυμάμαι, τον ανακαλώ κάθε φορά που φοβάμαι, που ψάχνω την αγάπη, και είναι εκεί.
Αγκαλιά με τις θύμησες μου σε ένα στενό σοκάκι του μυαλού μου, που βρέχει και κάνει κρύο, μα αυτός εκεί.
Δεν εγκαταλείπει, μου ψιθυρίζει, κλείνω τα μάτια μου.
Εκεί σταματά ο άνθρωπος μου, παραιτείται, αποσπάται από μένα.
Είσαι αρκετός για στιγμές, στις στιγμές είσαι καλός.
Μα μάτια μου, ξέχασες.
Εγώ σε διαβάζω όπου και αν πουλάς την ψυχή σου.
Πάντα το έκανα και πάντα θα το κάνω.
Αυτό κάνω και τώρα.
Δεν με αναστατώνεις πια, δεν σε ονειρεύομαι, μέσα από το όνειρο μαζί σου έμεινα μία αόμματη, μία ανάπηρη, μία ματωμένη. Μία ξερή ακρογιαλιά σε μία θάλασσα μαύρη.
μία άγονη γη.
Όμως σήμερα; Τί μου συνέβη σήμερα; 
Σήμερα που δέχτηκα να με γυρίσεις στο σπίτι μου με το αυτοκίνητο σου.
Η αμηχανία μου, ήταν και δική σου, οι νευρικές κινήσεις μου ήταν και δικές σου.
Είδα σήμερα ξανά, μετά από τόσο πολύ καιρό (γιατί ΕΣΥ μου τον στέρησες) τον άνθρωπο που αγαπησα και..αγαπώ και τελικά ίσως να άξιζε (ς) το όνειρό μου.
Ούτε και ξέρω αν σ ευχαριστώ, αλλά αν θα έπρεπε για κάτι, αυτό θα το έκανα με την ζωή μου.
Γιατί εσύ, εσύ καρδιά μου, όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, τα άλλαξες όλα, τα γέμισες χρώμα, το παιδί της ψυχής σου με έκανε άνθρωπο.
Ήσουν η πρώτη μου αμαρτία αλλά δεν σε μετάνιωσα.
Ήσουν ένα μοιραίο λάθος και τρως τα σωθικά μου μέχρι και τώρα ως μέσα, βαθιά.
Όμως αν έχω δίκιο και αν όντως είσαι λάθος, θα το ξαναέκανα.
Το μόνο που μπορώ να κάνω πια είναι να σ αγαπώ.