Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι όσα ένιωσα για σένα, ήταν γιατί δεν μπορούσα να δω καθαρά. Αρνούμαι να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Δεν είχα δεμένα τα μάτια μου, δεν είχα κλειστά τα αυτιά μου, ήμουν εκεί και τα ήξερα όλα. Και ακόμη και αν δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτούς που με ρωτάνε "μα τί αγάπησες" μέσα μου ξέρω πως αυτός είναι ο λόγος. Ότι δεν σε αγάπησα για τίποτα, γιατί δεν είχες τίποτα, ότι δεν διεκδίκησα ή δεν απαίτησα τίποτα από σένα, γι'αυτό τώρα όταν με κοιτάς ξέρω ότι είναι από επιλογή. Αφέθηκα πολύ, μάτια μου. Σχεδόν το άγγιξα το κενό μέσα σου, όταν παρακαλούσα για μία σου λέξη, έλεγα "δεν με νοιάζει τί θα πεις, αρκεί να μου μιλήσεις, πες κάτι σύντομο, ασήμαντο, εύηχο, που να μην δεσμεύει κανέναν μας (γιατί αλήθεια είναι αυτό. ίσως εγώ να φοβάμαι πολύ περισσότερο τα δεσμά από σένα, πώς να το κάνουμε νιώθω πιο ελεύθερη) " και πάλι με έφερνες σε αδιέξοδο με την σιωπή σου και τότε διαλυόμουν και κάθε μου κομμάτι έψαχνε και από μία αιτία του γιατί δεν θες να μου μιλήσεις και για να καλύψω αυτό το μελανό κομμάτι μεταξύ μας σου έγραφα.τα ίδια πράγματα,συνεχώς, χωρίς τελειωμό, σαν ένα παιδί που μαθαίνει ορθογραφία, "σου έγραφα γιατί ήξερα πως θα ξεχαστούν αυτές οι μέρες" και μετά διάβαζα όσα σου είχα γράψει, ξανά και ξανά, μήπως και καταλάβω όσα δεν μπορούσες να μου πεις. και πόσο πάλευα για να μην ακούω την σιωπή σου, πόσο ήθελα να ξεφύγω από την σιωπή της φωνής σου, από το βλέμμα σου που προσπαθούσε όλο κάτι να πει.
και τώρα είμαι χαμένη. τώρα που έχω τις λέξεις σου, γιατί δεν είμαι καλά; πώς γίνεται να ζητάς κάτι απεγνωσμένα και όταν τελικά το έχεις, να μην το θες; είναι κάποιου είδους ψυχολογικός πόλεμος πάλι από την μεριά σου; πότε θα με αφήσει ήσυχη όλο αυτό το εσύ-πάντα-παντού σύνδρομο; όταν έρθει το τέλος; μα εγώ δεν πιστεύω στο τέλος, στο είπα. γι'αυτό μιλάμε τώρα. και έχεις δίκιο που εσύ είσαι αυτός που δεν καταλαβαίνει.
πίστεψε με, δεν ήθελα να γίνει έτσι,ακόμη σε νοιάζομαι μα δεν μπορώ να είμαι μαζί σου. έχεις ανοίξει τόσες πληγές στην ζωή μου, έχεις φέρει τόση καταστροφή σε όσα σκέφτηκα ή έκανα ποτέ, έχεις ταράξει τόσο πολύ το εγώ μου που δεν ξέρω πια αν μπορώ να σε δω με τον ίδιο τρόπο που σε λάτρευα παλιά. με έκανες να φτιάξω μία πολύ συγκεκριμένη αλήθεια και να πιστέψω σε αυτήν, ότι δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει ποτέ "εμείς", την πίστεψα, ειλικρινά και έζησα καταδικασμένη έτσι, κάθε βράδυ και ένα ξενύχτι, κάθε ημέρα και ένα μαρτύριο, κάθε σου χαμόγελο ένα μικρό ταξίδι, γιατί εκεί με άφησες, στο περιθώριο. και τώρα που θέλεις να με προσέχεις ή να μου μιλάς γλυκά το έχασα λίγο, έως πολύ...δεν μπορώ, κατάλαβε με.
μα πώς να σου εξηγήσω τα πράγματα που αγαπώ;
γίνονται τα αισθήματα λέξεις ψυχρές, τοποθετημένες σε λογική σειρά, ικανές να προσδιορίσουν όσα με τις πράξεις δεν μπορείς;
γι'αυτό και εγώ σου λέω απλά αυτό και κράτα το.
"σ'αγαπώ" χωρίς να το αναλύω
γιατί.......
γιατί δεν θέλω να με μισήσεις όσο σε μίσησα εγώ που δεν σε καταλάβαινα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου