but it's no use going back to yesterday because I was a different person then

"Είμαι στην πλατεία που καθόμασταν παλιά,μετά το σχολείο ή τα σαββατόβραδα όταν δεν θέλαμε να βγούμε, θυμάσαι; εδώ κάθομαι και είναι σαν να είσαι εδώ. Πιάναμε ένα παγκάκι,μου αγόραζες μία μπύρα και μιλούσαμε. Ήμασταν δίπλα στην Συγγρού και δεν άκουγα τίποτα άλλο παρά εσένα,τα άλλα όλα μία απαίσια βουή. Έτσι για να ξέρεις τώρα οι μπύρες μου έμειναν και μου έχει λείψει να μπορώ να σου μιλάω." Ένα μήνυμα, τόση σιωπή. 

Προσπαθώ καμιά φορά, νομίζω, να γεμίσω τα κενά των λέξεων με συναισθήματα ή και το αντίστροφο. Κοιτάζω τί έχει μείνει από μένα και δεν βλέπω τίποτα. Τώρα μπλέκω τις κουβέντες μου, τις σκέφτομαι πολύ, τις ανακατεύω ή τις βάζω σε σειρά μήπως ακουστούν όπως θα ήθελαν να τις ακούσουν. Τώρα ό,τι και να πω μου φαίνεται περιττό και λάθος. περιττό γιατί συνέχεια επιμένω να έχω την τελευταία λέξη έτσι από ανώφελο εγωισμό. λάθος γιατί δεν μιλάω πια καθαρά. κρύβομαι πίσω από καταστάσεις, λέω κάτι και μετά το παίρνω πίσω, δαγκώνω τα χείλη μου να κρύψω την φωνή μου, βαφτίζω κάθε συναίσθημα, μα πώς να το κάνεις αυτό; κάποιες φορές ξέρω ακριβώς τί να πω..είμαι σίγουρη, μα δεν γίνεται, γιατί αν το πω ίσως χάσω το δικαίωμα να το λέω, ίσως φοβάμαι περισσότερο, ίσως περιμένω τα λόγια άλλων γι'αυτό κάνω πως δεν καταλαβαίνω και προσπαθώ να είμαι πειστική. και με πνίγει η αλήθεια για τον εαυτό μου τα βράδια και ψάχνω χρώμα στις σκιές και μου λείπει κάτι, που δεν μπορώ να το ονομάσω. θυμάμαι όσους πλήγωσα επειδή δεν μπορούσα να τους μιλήσω και όσους με πλήγωσαν γιατί τους μιλούσα, ένας φαύλος κύκλος θλίψης με γυρνάει πάντα σε όλα αυτά που δεν ξέρω αν μετάνιωσα. μήπως είπα πολλά ή μήπως έκρυψα λίγα;

δεν ήθελα τα σύνθετα νοήματα, τα μεγάλα λόγια, δεν τα πίστευα ακόμη και αν τα ένιωθα, ήθελα απλά μία κουβέντα, ένα μήνυμα σαν αυτό,όχι να βάζω όρια μέχρι πού μπορώ να φτάσω.
έτσι είναι και όμως συνέχεια ακούω: μην καπνίζεις, μην ξενυχτάς, μην μπαίνεις σε ξένα αυτοκίνητα,μην ερωτεύεσαι με πάθος, μην αρρωστήσεις, μην ξεχάσεις να κάνεις αυτό και εκείνο...
και είναι αμέτρητα όσα με βασανίζουν σαν αναμνήσεις και με την πρώτη αφορμή τα θυμάμαι και ψάχνω να βρω τί έφταιξε ενώ το μόνο που στην ουσία άλλαξε ήμουν εγώ. αλλά εγώ το ζήτησα και ενώ μπορούσα να ξεχάσω και να βυθιστώ στην άγνοια, σαν να είχα πατήσει σε μία άλλη γη των Λωτοφάγων, το αρνήθηκα, γιατί δεν μπορούσα να ξέρω πως εγώ επέλεξα να τριγυρνάω άσκοπα και όλα αυτά διότι δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένα κορμί που το σέρνει το παρελθόν του
και χωρίς αυτό το παρελθόν δεν θα μπορούσα ούτε να αγαπήσω, ούτε να αγαπηθώ μα κυρίως δεν θα ήμουν εγώ....και ας ήταν κάτι άλλο αυτό το εγώ τότε..