-Πώς είσαι εδώ;
-Τι εννοείς;
-Γιατί είσαι εδώ; Πώς και βρέθηκες εδώ; Εσύ στην νύχτα ανήκεις.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Άσε με να σου εξηγήσω.
-Όχι αρκεί. Έφτασα εδώ να σου πω απλά μία λέξη.
-Έχεις πει παραπάνω.
-Ξεκόλλα.
-Σπουδαία. Σπουδαία λέξη. Σπουδαίο συναίσθημα. Πεταμένα μου λεφτά. Δεν αξίζει, άστο.
-Όχι! Όχι! Σου έχω ξαναπεί ότι αξίζεις πολλά!
-Δεν με κατάλαβες. Λέω πως δεν αξίζει αυτό.
-Μα δεν σου λέω ότι δεν αξίζεις!
-Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν ξέρω αν εσύ αξίζεις για μένα ή αν εγώ αξίζω για σένα, αλλά ξέρω ότι δεν πάει.
-Πού να πάει;
-Εννοώ ότι δεν τραβάει.
-Τι να τραβάει;
Η ανάμνηση σου αυτή μου θύμισε Βαβέλ. Δεν υπάρχει μέρος ούτε λέξη που να φτιάχτηκε για μας. Μιλάμε μαζί, μιλάμε την ίδια γλώσσα μα καθένας μας μεταφράζει τις λέξεις μας αυτές διαφορετικά. Η ερμηνεία ποικίλλει. Είμαστε ξένοι και είμαστε ίδιοι. Μοιάζουμε με σκόνη στον αέρα μα εγώ προπορεύομαι. Η μόνη μας επιλογή είναι ο δρόμος μας. Ο δρόμος σου δεν είσαι εσύ. Εσύ κατευθύνεσαι σε μέρη που εγώ δεν μπορώ να έρθω. Εγώ την αγαπώ την ζωή μου. Εσύ θέλεις να την αποφύγεις. Υποχρέωση σου να διαλέξεις. Μου κοστίζεις τόσα πολλά δάκρυα. Σ αγαπώ τόσο πολύ ακόμη και μέσα στην λήθη σου να ξεχάσεις, στην τρέλα σου να σνιφάρεις και θα προτιμούσα να πέθαινα εγώ παρά η καρδιά σου, καρδιά μου. Τι τρελή ιδέα σου βασανίζει το μυαλό μου πάλι; Εγώ δεν έχω διαλέξει τον δρόμο σου. Μοιάζουμε με παράλληλες γραμμές. Δεν τεμνόμαστε πουθενά. Αλλά το περίεργο ξέρεις ποιο είναι; Ότι μερικά βράδια (δικά σου) πιάνω τον εαυτό μου να αγγίζει τον σφυγμό σου, να ακουμπάει στο μέτωπο σου, να χαϊδεύει το σώμα σου και αυτή είναι η πιο βίαιη μου σκέψη. Να ζήσεις χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς σκόνες, χωρίς παραισθήσεις. Γιατί όλα είναι στο μυαλό, άγγελέ μου.
Μην κοντοστέκεσαι και εγώ στο δικό σου θα είμαι.
Μην πεθάνεις, η ζωή έχει στροφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου