Κυνηγός ονείρων

Ονειρεύτηκε ότι ο κόσμος στον οποίο σαν παιδί είχε πιστέψει, υπήρχε.
Και ήταν ένα όμορφο όνειρο.
Και η αγάπη ήταν θεά με χίλια πρόσωπα.
Και εκείνη πια μπορούσε να ελπίζει, να ονειρεύεται, να αγαπά, χωρίς τάσεις φυγής, χωρίς ταμπέλες, χωρίς δυσφορία.
Και μπορούσε να διορθώσει τα λάθη της, να μην ξεφεύγουν άνθρωποι από την ζωή της, να μην χάνει όσους αγαπά.

Και μετά ξύπνησε. Και δεν ονειρευόταν πια. Έβλεπε ότι ο κόσμος στον οποίο σαν παιδί είχε πιστέψει, δεν υπήρχε.
Και ήταν ένα άσχημο όνειρο.
Και η αγάπη ήταν μία έλλειψη χρόνου, μία κατακερματισμένη ηδονή, ένας σωρός από λόγια και μία χούφτα από λαγνεία.
Και εκείνη πια δεν μπορούσε να ελπίζει, ούτε να ονειρεύεται, ούτε να αγαπά χωρίς να πνίγεται, να καταπιέζεται, να φοβάται.
Και έκανε διαρκώς λάθη και όλα έμεναν αδιόρθωτα και δεν μπορούσε πια να κρατήσει ανθρώπους στη ζωή της, της γλίστραγαν από τις παλάμες σαν τις σταγόνες της βροχής και έχανε όλους αυτούς που αγαπούσε.

Και μία μέρα ξύπνησε και σκότωσε τον κόσμο της. Και τον εαυτό της. Και ύστερα έτρεξε στον καθρεφτη του μπάνιου και αντίκρισε το σκυθρωπό είδωλο της. Και την τρόμαξε το αίμα που απλωνόταν στα χέρια της και τα δάκρυα που έτρεχαν από τα γαλάζια της μάτια. Έδωσε μια και έσπασε τον καθρέφτη της. Και τα γυαλιά μπήχτηκαν στο σώμα της σαν να ήταν κομμάτια παζλ που ενώθηκαν και έγιναν ένα με αυτήν και τελείωσαν ό, τι από εκείνη είχε απομείνει στο σώμα της. Κάτι λίγο από το φάντασμα της.

Και δεν την ξαναείδε ποτέ κανείς..Τουλάχιστον με τον τρόπο που θα ήθελε να την βλέπουν οι άνθρωποι.