dust in the wind

Έκοψε μία ζωή σε τμήματα, τερμάτισε μία περιπέτεια και θυσίασε μία καρδιά. Την μοίρασε σε κάθε κομμάτι μου. Μέτρησε μαζί μου από το ένα μέχρι το εκατό όσο χρειαζόταν. Ξενύχτησε στο πλευρό μου σε κάθε μου ζαλάδα. Μου διάβαζε Μαγιακόφσκι και "ανδρείκελα" από μωρό.  Έχτισε έναν άνθρωπο με θεμέλια που είχε κλέψει από το δικό της μεγαλείο. Η φωνή της με νανούριζε δεκατέσσερα χρόνια. Οι παραινέσεις της περισσότερο. Η αγάπη της σημάδεψε κάθε στιγμή μου και η πορεία της κάθε στόχο μου. Έθαψε ένα παρελθόν για να γεννήσει το μέλλον της που ήμουν εγώ. Την είδα να αγωνίζεται σε έναν άδικο πόλεμο με θύμα το κουράγιο της. Μαζί παρακολουθήσαμε δεκάδες ηλιοβασιλέματα και δράματα, μα ήξερα. Όσο περπατούσα μαζί της στο μονοπάτι που χάραξα κρατώντας το χέρι της, κανένας φόβος δεν θα με νικούσε ποτέ. Νόμιζα πως ήμουν ήρωας επειδή δεν φοβόμουν. Κατάλαβα αργότερα ότι εκείνη ήταν και θα είναι ο δικός μου ήρωας επειδή μπορούσε να φοβάται. Δίπλα της παρά τα τόσα μου όνειρα ξόδεψα μικρό μου κομμάτι. Μου έδωσε ένα όνομα που αγαπούσε και την ικανότητα να γράφω. Βλέπω στον καθρέφτη μου τα μάτια της και τα μαλλιά της, βλέπω το χαμόγελο της να κρύβεται κάτω από το δικό μου. Σε κάθε μου λέξη ακούω μία δική της. Κάθε ήχος μοιάζει με το nightmare των msg που σιγοτραγούδαγε τα βράδια αφότου γεννήθηκα. Όταν συνήθισα την αγκαλιά της και συμβιβάστηκα με έναν Θεό, την είδα να πονά, να χάνει κάθε της θάρρος, να προσπαθεί να κρυφτεί σε μισόλογα και δικαιολογίες ενώ ο καρκίνος της θέριζε το σώμα. Την είδα να παλεύει για να ζήσω εγώ. Αντίκρισα τον άγγελο της ζωής μου που μου έδωσε πνοή στο κρεβάτι του πόνου να μάχεται για μία ανάσα χωρίς βοήθεια. Την είδα να χάνεται ακόμη και αν δεν πίστεψα ποτέ πως δεν βρίσκεται δίπλα μου. Την είδα να ξεκλειδώνει τις πύλες ενός παραδείσου όταν πια νίκησε και τον θάνατο. Και εκεί δεν μπορούσα  να την χαιρετήσω. Μπλέκονταν τα ξανθά της μαλλιά και ανέμιζε το φουστάνι της. Με κοιτούσε αλλά ο Θεός της δεν της επέτρεπε να δακρύζει. Ποτέ δεν έμαθα γιατί δεν μπορώ πια να είμαι μαζί της, γιατί τα χείλη μου δεν θα προφέρουν ποτέ ξανά το όνομά της, πάρα μόνο θα δακρύζουν στο άκουσμα του ονόματός του, γιατί δεν πρόλαβα να της πω κάτι, έστω κάτι απλό, μία λέξη. Είναι παντού. Στον αέρα, στο έδαφος, μα κυρίως στον ουρανό, φωλιάζει σε κάποιο ατέλειωτο άκρο του και χαμογελά. Το φάντασμα μου πλησιάζει την τωρινή της κατοικία. Αφήνω μία ανεμώνη, όπως αυτές που έβαζε τις Κυριακές στα βάζα στο άσπρο της κελί, ελπίζοντας να είναι καλά και να με αγαπάει.
Άγγελε μου όντως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα...
Μα το ξέρω..θα σε ξαναβρώ σε κάποια επανάσταση, σε κάποιο κόσμο θα ξανασυναντηθούμε. Μαμά...