η πόλη των τρελών

ένας λαβύρινθος από νότες παίζει στα χέρια μου.
ένας λαβύρινθος από λέξεις ταξιδεύει στο μυαλό μου.
και αυτή η αλλεργία να σε στοιχειώνει πάντα. αλλεργία στις δεσμεύσεις.
μα δεν σε φωνάζει καμία μου δύναμη.
διστάζουν όλες να μην παραλύονται.
όσο είχα δύναμη, ήξερα πως είχα εσένα.
για σένα που έμεινα χωρίς αυτήν όμως;

στο τραπέζι μου μία ζυγαριά. πόσο σε μισώ, πόσο σ αγαπώ.
τα χέρια μου ψαλιδισμένες άκρες που μια οργή σου τα κατάστρεψε. τα μάτια μου υγρές φυλακές που σε δικάζουν.
ένας άνθρωπος που έγινε νησί περπατά δίπλα μου. τα ρούχα του θυμίζουν ξεχασμένες νότες στο πιάνο μου. κρατά ένα τσιγάρο και αναδύονται οι εικόνες του αρρωστημένου βήχα σου. ίσως τελικά ο έρωτας να γεννιέται με τον ίδιο τρόπο σε όλους. η μηχανορραφία του πάθους δελεάζει τον πόθο και ενώνονται σε ένα αδίκημα μονομελούς πόνου.
σπηλιές ανθρώπων που δέχτηκαν να αλλοτριωθούν φοβούμενοι τους άλλους, όπως εμείς εμάς.
πιέζουν μία αφορισμένη ευτυχία για να τους κρατήσει ζεστούς. ξεχνούν ό,τι και εσύ.η ευτυχία δεν γεννάται. γίνεται. συμβαίνει.
κρεμάνε τα βράδια κοιτώντας πίσω και γύρω τους μην τυχόν τους δει κανείς τα προσωπεία τους πάνω από το τζάκι. νομίζουν ότι έκαναν όνειρα. (ένα όνειρο καλοκαιρινής νυχτός ήταν ο έρωτας μας, μην ξεχνιόμαστε)
οι πιο τολμηροί φορούν μάσκες. αν τους το ζητήσεις δέχονται να σου αποκαλύψουν το αληθινό κατά αυτούς πρόσωπο.
αμέτρητα στρώματα ψέματος φωλιάζουν μόνο στο βλέμμα τους.
και ύστερα πλανώνται πως υπηρετούν την αναρχία επειδή ζωγραφίζουν καλλιτεχνικά το σήμα της και στα χέρια τους τρέμει λίγη ματαιόδοξη αρπαγή ζωής.
βασανισμένοι, μόνοι, μισαλλόδοξοι γεμίζουν αυτή την πόλη όντας τρελοί.
δεν ξενυχτάνε στο μπαλκόνι τους να δουν άστρα να πεθαίνουν. δεν ονειρεύονται το ύψος της ζωής τους, θέλουν μόνο να ακούν αντίο μήπως και χρειαστεί να δώσουν περισσότερα.
η φωνή τους, μία, οχλοβοή τεράστια.
θόρυβος ναι. μάζα ναι. άνθρωπος όχι.
μεθυσμένοι (όπως εσύ) από την ζωή παραπατούν στα πλακόστρωτα που περνάω, δεν έχασαν τον έρωτα λίγες φορές αλλά τριγυρνούν με τα χέρια στις τσέπες κ τον ψάχνουν σε χρώματα και αρώματα.
είναι ικανοί να ακολουθήσουν όποιο ελκυστικό ξένο σώμα τους ξυπνήσει από κάποιο λήθαργο απλά για να γευτούν μία φθίνουσα διαδικασία απογοήτευσης.
ο έρωτας μόνο όταν τον μοιράζεσαι, υπάρχει.
κολυμπούν μερικοί στην θάλασσα των σκέψεων τους και κάποιοι άλλοι μεταφράζουν το αδιέξοδο τους σε μελωδικές συγχορδίες γεμάτες μία χαρά που σφίγγει στον κλοιό της μόνο πίεση, όχι αίσθημα.
νιώθουν μηχανικά. δεν έχουν ύλη (αν θες να τους πλησιάσεις) δεν έχουν ψυχή (αν θες να τους αγαπήσεις)
σε μία άκρη σιγοτραγουδά κάποιος που μου φωνάζει πως η αγάπη μοιάζει με πλαστελίνη. ανάλογα με αυτόν που την κρατάει, μετασχηματίζεται.

και να μαι πάλι στην πολυθρόνα μου με τα ανεμοδαρμένα ύψη στα χέρια να βλέπω από το παράθυρο μου πως οι τρελοί γεννώνται στην πόλη που σε αγάπησα.