Ανάγκες.......
Έχεις ανάγκη να μην εκφράζεις ό,τι νιώθεις. Είσαι πολύ φτωχός από λέξεις. Μία φτώχεια αδικαιολόγητη αφού όσες και αν ξέρεις, ποτέ δεν μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις σωστά. Γι'αυτό σε νικούσα πάντα έτσι, με τις λέξεις μου.
Μα εσύ, εσύ νικούσες και νικάς κάθε άλλη στιγμή, μα κυρίως στην σιωπή. Και αυτό γιατί δεν σε πείραζε να μην μιλάμε, μα εμένα ναι.
Δεν θυμάμαι κάποια άλλη στιγμή από την μέρα που σε γνώρισα που να ήθελα περισσότερο από ότι τώρα να σου μιλήσω.
Δεν θυμάμαι πολλές φορές από την μέρα που σε γνώρισα να μην θέλω να σε χτυπάω ανελέητα, να μην με τσιτώνεις, να μην θέλω να σου κλείσω το στόμα με μονωτική ταινία. Και ας το ξέρω πως εσύ μ'έβγαλες από το τίποτα με το οποίο πάλευα.
Μα εκεί που θέλω να σε αφήσω να φύγεις, σου φωνάζω να μην απομακρυνθείς. Και εσύ που πας να μ'αγαπήσεις, ξεχνάω να έρθω μαζί σου. Και μετά ζητάω εξηγήσεις και πράγματα από την ζωή σου και εσύ δεν με συγχωρείς. Προσπαθώ να σου μοιάσω για να σε καταλάβω και γίνομαι εγωίστρια και μονόπλευρη και γκρινιάρα και εσύ προσπαθείς να μην με ακούς για να απομακρύνεσαι.
Ανάγκες.............
Έχω τόσο ανάγκη να σου δείχνω πως δεν σε χρειάζομαι που αρκεί για να με κρατά απασχολημένη από το να αντιμετωπίζω το πόσο απελπισμένα θέλω να είσαι εδώ.
Και έπειτα άμα έρχομαι απέναντι σου, στο ανελέητο τρεμοπαίξιμο των ματιών σου καίγομαι σε μία φωτιά αβάσταχτη, μία φωτιά που ενισχύεται από κάθε σου λέξη, όσο ασήμαντη και αν είναι. Μα δεν παρακαλάω να με σώσεις, μόνο επιδιώκω να καείς και εσύ. Μία σκέτη τιμωρία για όσα ένιωσες και ένιωσα. Μία τιμωρία αμφίδρομη, διαρκής, αδιάκοπη, σαν να μην κουράζεσαι να με πολεμάς και σαν να πεθαίνω να σε ταράξω όσο τίποτα άλλο. Και μόλις γυρνάς την πλάτη σου, κερδίζοντας αναβολή για τον πόλεμο αυτό, υπόσχομαι πως δεν θα σε ξαναφήσω να φύγεις. Γιατί σε ερωτεύομαι κάθε μέρα που περνάω μακριά σου, μόνο γιατί σκέφτομαι όλες τις στιγμές μαζί σου. Και τα βράδια σου γράφω σε μηνύματα πως "Ο έρωτας συμβαίνει όταν τα σώματα δεν ακουμπιούνται. Όταν δεν βρίσκονται καν δίπλα δίπλα. Eκεί." και δεν τα στέλνω.
Ανάγκες.............
Έχω τόσο ανάγκη να σου δείχνω πως δεν σε χρειάζομαι που αρκεί για να με κρατά απασχολημένη από το να αντιμετωπίζω το πόσο απελπισμένα θέλω να είσαι εδώ.
Και έπειτα άμα έρχομαι απέναντι σου, στο ανελέητο τρεμοπαίξιμο των ματιών σου καίγομαι σε μία φωτιά αβάσταχτη, μία φωτιά που ενισχύεται από κάθε σου λέξη, όσο ασήμαντη και αν είναι. Μα δεν παρακαλάω να με σώσεις, μόνο επιδιώκω να καείς και εσύ. Μία σκέτη τιμωρία για όσα ένιωσες και ένιωσα. Μία τιμωρία αμφίδρομη, διαρκής, αδιάκοπη, σαν να μην κουράζεσαι να με πολεμάς και σαν να πεθαίνω να σε ταράξω όσο τίποτα άλλο. Και μόλις γυρνάς την πλάτη σου, κερδίζοντας αναβολή για τον πόλεμο αυτό, υπόσχομαι πως δεν θα σε ξαναφήσω να φύγεις. Γιατί σε ερωτεύομαι κάθε μέρα που περνάω μακριά σου, μόνο γιατί σκέφτομαι όλες τις στιγμές μαζί σου. Και τα βράδια σου γράφω σε μηνύματα πως "Ο έρωτας συμβαίνει όταν τα σώματα δεν ακουμπιούνται. Όταν δεν βρίσκονται καν δίπλα δίπλα. Eκεί." και δεν τα στέλνω.
Γι'αυτό δεν θα με καταλάβεις ποτέ, ακόμη και αν σ'αγγίξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου