δύσκολος ο ορίζοντας, μου έλεγε ο πατέρας μου.
είσαι ορίζοντας;
ή μήπως είσαι η αδάμαστη θάλασσα;
τι είσαι;
αχ πώς σε έντυσε ο έρωτας για μένα.
και αν σκέφτεσαι πόσο λατρεύω την νύχτα, αναλογίσου και πόσο θα θελα να την μοιραστώ μαζί σου.
και πάλι πουθενά δεν καταλήγω.
και πάλι το αδιέξοδο του ονόματός σου.
όχι δεν αγαπώ την ιδιότητά σου στα σίγουρα.
ίσως τελικά να έφτασα κάπου. με ανεμοδέρνει ο ίδιος μου ο εαυτός σε αυτό το ύψος του έρωτα σου. δεν βαριέσαι...
όσα είμαι σε σένα τα ταξα...μην αρνηθείς.
ένας άνθρωπος ξεψυχά στο μπαλκόνι σου.
μία φωτιά που ξεσπά στο παράθυρό σου.
είμαι εγώ και σε προσέχω όπου και αν πας.
ταξίδεψε και το δικό μου εγώ και ξέχνα με σε κάποια ακτή.
ίσως ξεχάσω και εγώ αυτό σου το άρωμα.αν και πολύ θα ήθελα να μην αμφιβάλλω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου