Αγώνας δρόμου

Τρέχω αλαφιασμένη στο δάσος που σε γέννησε.
Και είναι βροχερά. Και είναι σκοτεινά. Και δεν υπάρχει πια το σημάδι σου.
Τρέχω μανιωδώς να χτυπήσω τα κύματα που κάποτε σε έκρυψαν.
Και δεν έχουν ορμή. Και δεν έχουν εσένα.
Τρέχω με την μεγαλύτερη ταχύτητα που θα μπορούσα να τρέξω για να συμφιλιωθώ με την ευτυχία  σε στιγμές που τρέχει δίπλα σου.
Και πάλι εσύ είσαι ή πολύ πιο γρήγορος ή πολύ πιο αργός.
Τρέχω κομματιασμένη να προλάβω τις λέξεις σου.
Και ξεφεύγουν. Και συνεχώς κυνηγώ λίγες από αυτές, μα απαντάς με την σιωπή σου.
Τρέχω αλλοπαρμένη να σκοτώσω το ηλιοβασίλεμα, γιατί εσύ ούτε καν το κοιτάς.
Και δεν μπορώ. Και δεν γίνεται. Μπαμ
Τρέχω να προλάβω το αυτοκίνητο σου ή έστω το μηχανάκι σου.
Και είσαι γρήγορος. Και δεν σε φτάνω.

Σταματώ και σκέφτομαι αν έχασα
                                        αν σ έχασα.

Τρέχω δίπλα από την αγάπη μου για σένα.
Για άλλη μία φορά με προσπερνούν. Στον τερματισμό φαίνεσαι εσύ. Κρατάς Εκείνο το όπλο.
Την σημαδεύεις. Τρέχω μετρώντας την ζωή μου. Τραβάς την σκανδάλη. Τρώω την σφαίρα, προστατεύοντάς την.
Εκείνη μπορούσε να ζήσει έτσι, εγώ όχι. Αντίο.