"Ας πνιγώ στα βαθιά." (αν είναι μαζί σου)

Δεν είναι ανάγκη να πλησιάσεις. Κλείσε τα μάτια σου. Απλά τα βήματα.
Εντάξει;
Κράτα καθάρια την φωνή μου στη σκέψη σου.
Πλάσε στο μυαλό σου αυτόν τον ωκεανό από λέξεις. Χρώματα ό,τι θελεις εσύ.
24 γράμματα αγκαλιάζονται με την ελπίδα να αναπαραχθούν στον οισοφάγο σου, να γίνουν δικά σου, να ακουστούν από μέσα σου.
Δεν είναι δύσκολη η σιωπή, σωστά;
Ως εκεί που φτάνει το μάτι σου έχει νερό. Λέξεις που αναρωτιούνται εάν ειπωθούν.
Το δύσκολο κομμάτι μίας ανθρώπινης σχέσης. 
Η στεριά, η ακτή, το κομμάτι πριν την θάλασσα είναι η όμορφη σιωπή σου.
Είναι ένα εύκολο και σύντομο μονοπάτι. Το διαλέγεις;
Ναυτικοί λένε πως δεν χρειάζεται κάποιο κίνητρο για να ακολουθήσεις την θάλασσα.
 (Εσύ γιατί ακόμη την κοιτάς;)
Πως κρύβει μέσα στην χαοτική της ομορφιά όλη την μαγεία του κόσμου.
Πως το ταξίδι σε κερδίζει, το ταξίδι ζεις, στο ταξίδι παραδίνεις το εγώ σου. Ε; Τι λες;
Κάθε κοχύλι της θάλασσας, λέει ο παππούς μου,συμβολίζει κάθε λέξη, φορτισμένη με συναίσθημα, αγαπώ, μου λείπει και λοιπά και λοιπά.
Κάθε πέτρα συμβολίζει κάθε λέξη, φορτισμένη με καθημερινότητα. Κάθε απλή λέξη που γλιστράει από μέσα σου με ευκολία, χωρίς δισταγμό και αβίαστα γίνεται δική σου.
Κάθε κύμα συμβολίζει το δύσκολο μέρος της σχέσης, εκεί που ξοδεύεις εσένα.
Ο παφλασμός είναι η έκρηξη που ακολουθεί την συναισθηματική ένταση και μετά μαζεύεις τα κομμάτια σου.
Νόμιζα πως εσύ μπορούσες να μου εξηγήσεις καλύτερα την θάλασσα .
Εκανα λάθος, δίχως έρωτα,παραμένεις τυφλός.
Πώς να δεις το παραμύθι, όταν αρνείσαι να ανοίξεις τα μάτια σου;
Αυτό που θέλω να καταλάβεις είναι ο διαχωρισμός στεριάς και θάλασσας.
Το κενό ανάμεσα στις λέξεις και την σιωπή σου.
Και ενώ όλοι λένε πως η θάλασσα είναι μάγισσα και γητεύτρα, εσύ συνεχίζεις να φτιάχνεις στην άμμο παλάτια.
Λοιπόν; Βούτα να προλάβεις καμιά λέξη, τις έχω τόσο ανάγκη. 

παράκληση

δύσκολος ο ορίζοντας, μου έλεγε ο πατέρας μου.
είσαι ορίζοντας;
ή μήπως είσαι η αδάμαστη θάλασσα;
τι είσαι;
αχ πώς σε έντυσε ο έρωτας για μένα.
και αν σκέφτεσαι πόσο λατρεύω την νύχτα, αναλογίσου και πόσο θα θελα να την μοιραστώ μαζί σου.
και πάλι πουθενά δεν καταλήγω.
και πάλι το αδιέξοδο του ονόματός σου.
όχι δεν αγαπώ την ιδιότητά σου στα σίγουρα.
ίσως τελικά να έφτασα κάπου. με ανεμοδέρνει ο ίδιος μου ο εαυτός σε αυτό το ύψος του έρωτα σου. δεν βαριέσαι...
όσα είμαι σε σένα τα ταξα...μην αρνηθείς.
ένας άνθρωπος ξεψυχά στο μπαλκόνι σου.
μία φωτιά που ξεσπά στο παράθυρό σου.
είμαι εγώ και σε προσέχω όπου και αν πας.
ταξίδεψε και το δικό μου εγώ και ξέχνα με σε κάποια ακτή.
ίσως ξεχάσω και εγώ αυτό σου το άρωμα.αν και πολύ θα ήθελα να μην αμφιβάλλω.

Αγώνας δρόμου

Τρέχω αλαφιασμένη στο δάσος που σε γέννησε.
Και είναι βροχερά. Και είναι σκοτεινά. Και δεν υπάρχει πια το σημάδι σου.
Τρέχω μανιωδώς να χτυπήσω τα κύματα που κάποτε σε έκρυψαν.
Και δεν έχουν ορμή. Και δεν έχουν εσένα.
Τρέχω με την μεγαλύτερη ταχύτητα που θα μπορούσα να τρέξω για να συμφιλιωθώ με την ευτυχία  σε στιγμές που τρέχει δίπλα σου.
Και πάλι εσύ είσαι ή πολύ πιο γρήγορος ή πολύ πιο αργός.
Τρέχω κομματιασμένη να προλάβω τις λέξεις σου.
Και ξεφεύγουν. Και συνεχώς κυνηγώ λίγες από αυτές, μα απαντάς με την σιωπή σου.
Τρέχω αλλοπαρμένη να σκοτώσω το ηλιοβασίλεμα, γιατί εσύ ούτε καν το κοιτάς.
Και δεν μπορώ. Και δεν γίνεται. Μπαμ
Τρέχω να προλάβω το αυτοκίνητο σου ή έστω το μηχανάκι σου.
Και είσαι γρήγορος. Και δεν σε φτάνω.

Σταματώ και σκέφτομαι αν έχασα
                                        αν σ έχασα.

Τρέχω δίπλα από την αγάπη μου για σένα.
Για άλλη μία φορά με προσπερνούν. Στον τερματισμό φαίνεσαι εσύ. Κρατάς Εκείνο το όπλο.
Την σημαδεύεις. Τρέχω μετρώντας την ζωή μου. Τραβάς την σκανδάλη. Τρώω την σφαίρα, προστατεύοντάς την.
Εκείνη μπορούσε να ζήσει έτσι, εγώ όχι. Αντίο.