Ανδρείκελα.

Λένε πως σε ξεπερνάνε μυριάδες πράγματα, που το μυαλό σου αδυνατεί να συλλάβει: οι άνθρωποι, οι καταστάσεις. Μα η ζωή σε ξεπερνάει πάνω από όλα και περισσότερο από όλα.
Νιώθεις πως την κυνηγάς και όμως την έχεις χάσει. Και ο θάνατος; Μία ανεμοθύελλα που παίρνει μακριά τις αναμνήσεις σου, μία ομίχλη που θολώνει τον εαυτό σου και πώς μένεις; μία σκιά που πια δεν ζει.
Πώς άραγε και πού να ναι ο μόνος άνθρωπος που με αγάπησε και που με πόνεσε και που με δίδαξε την αλήθεια;
Σε ποιον ανεμοστρόβιλο να γυρνά; Σε ποια έρημο να ξεκουράζεται; Σε ποιον παράδεισο να τραγουδά;
Τα μάτια σου πλέον δεν δακρύζουν για κανέναν, κανείς πια δεν μπορεί να σου κάνει κακό, κανείς δεν μπορεί να με σκοτώσει πονώντας σε.
Γιατί τώρα έχω ακόμη έναν καλό λόγο να σε ψάχνω στον ουρανό. 
Η αγάπη όντως είναι πιο σπουδαία και από την ζωή μα και από τον θάνατο. Η δική μας νίκησε και τα δύο. Είχε την ένταση να νικήσει καθετί που μπορεί να αντιληφθεί το μηδέν του ανθρώπου.
Ήσουν το μόνο πράγμα που σήμαινε κάτι, το μόνο που άξιζε.
Αξίζει κάτι τώρα που μας χωρίζει ο θάνατος;
Θα είμαι πάντα μαζί σου.
Όπου και αν πας, ό,τι και αν δεις, με όποιον και αν είσαι, θα είμαι εκεί, άγγελέ μου.
Έχε τον άνεμο πάντα  πίσω σου και τον ήλιο πάντα στο πρόσωπό σου και μακάρι οι άνεμοι της μοίρας να σε ταξιδεύουν μέχρι τα αστέρια.
Σ αγαπάω..