Σημαδεμένο βράδυ.

Μόλις έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μου. Μην ρωτάς πολλά, δεν έχω ώρα στην διάθεσή μου.
Η σκοτεινή σου ρωγμή στον καθρέφτη μου αναρωτιέται πού ήμουν. Πήγα άγγελέ μου, πήγα και γύρισα.
Πήγα να δανειστώ όλα τα εκατομμύρια του κόσμου, με σκοπό να τα ξεπληρώνω μία πουλημένη αιωνιότητα.
Η χαραγμένη στο τζάμι μου μορφή σου φωνάζει γιατί. Πήγα να δανειστώ χρήματα γιατί ήταν τα μόνα που δεν είχα να δώσω για να γυρίσει πίσω ο χρόνος.
Τώρα που μπορώ να δώσω τα πάντα, όλα μπορούν να γίνουν ολοκαύτωμα, θυσία στα πρώτα βλέμματά μας, αγκαλιά στις πρώτες λέξεις μου.
Μην στοιχειώνεις άλλο το γκρίζο του ταβανιού μου. Άπρακτη γύρισα. Δεν εγκρίνει τέτοιου είδους ανταλλαγές η καρδιά μου.
Με άφησε μόνο με την ψύχρα της αμφιβολίας σου. Ας είναι. Εξάλλου δεν έχω κανένα όφελος και καμία ζημία μακριά σου. Αυτό είναι το μυστικό μου (που πια αποκάλυψα).
Ότι δεν έχω τίποτα μακριά σου.
Και δεν αξίζει και δεν με γεμίζει και δεν υποφέρεται και δεν διαρκεί τίποτα άλλο πέρα από σένα.
Συγχώρεσέ με, που διαρκώς σε ζητώ. Μόνο αυτό με έμαθες να κάνω. 
Συγχώρεσέ με για την ατροφία μου να σε ξεριζώσω.
Δεν το θέλω να σε κρατάω άλλο σαν είδωλο μέσα μου. Σαν μία Ελένη στην Τροία.
Εσύ είσαι ισχυρός, ισχυρός και μακριά (καταλαβαίνω πως η ισχύς είναι δύναμη)
Ας μην σε κουράζω με τα λογοπαίγνια μου.
Καλή σου νύχτα, Α.
Μπορεί να μην είσαι πλάι μου να την ακούς, αλλά και πότε ήσουν;
Καλή σου νύχτα καρδιά μου, αφού ξέρεις πως πάντα εδώ θα στέκομαι, πάντα εδώ θα μπορείς να γυρνάς και κοιτώντας με να αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχεις ακόμη.
Γιατί,
εγώ βρίσκομαι μέσα σου
και εσύ υπάρχεις μέσα μου.
Και αυτό ούτε η νύχτα δεν μπορεί να το αλλάξει.

Ανδρείκελα.

Λένε πως σε ξεπερνάνε μυριάδες πράγματα, που το μυαλό σου αδυνατεί να συλλάβει: οι άνθρωποι, οι καταστάσεις. Μα η ζωή σε ξεπερνάει πάνω από όλα και περισσότερο από όλα.
Νιώθεις πως την κυνηγάς και όμως την έχεις χάσει. Και ο θάνατος; Μία ανεμοθύελλα που παίρνει μακριά τις αναμνήσεις σου, μία ομίχλη που θολώνει τον εαυτό σου και πώς μένεις; μία σκιά που πια δεν ζει.
Πώς άραγε και πού να ναι ο μόνος άνθρωπος που με αγάπησε και που με πόνεσε και που με δίδαξε την αλήθεια;
Σε ποιον ανεμοστρόβιλο να γυρνά; Σε ποια έρημο να ξεκουράζεται; Σε ποιον παράδεισο να τραγουδά;
Τα μάτια σου πλέον δεν δακρύζουν για κανέναν, κανείς πια δεν μπορεί να σου κάνει κακό, κανείς δεν μπορεί να με σκοτώσει πονώντας σε.
Γιατί τώρα έχω ακόμη έναν καλό λόγο να σε ψάχνω στον ουρανό. 
Η αγάπη όντως είναι πιο σπουδαία και από την ζωή μα και από τον θάνατο. Η δική μας νίκησε και τα δύο. Είχε την ένταση να νικήσει καθετί που μπορεί να αντιληφθεί το μηδέν του ανθρώπου.
Ήσουν το μόνο πράγμα που σήμαινε κάτι, το μόνο που άξιζε.
Αξίζει κάτι τώρα που μας χωρίζει ο θάνατος;
Θα είμαι πάντα μαζί σου.
Όπου και αν πας, ό,τι και αν δεις, με όποιον και αν είσαι, θα είμαι εκεί, άγγελέ μου.
Έχε τον άνεμο πάντα  πίσω σου και τον ήλιο πάντα στο πρόσωπό σου και μακάρι οι άνεμοι της μοίρας να σε ταξιδεύουν μέχρι τα αστέρια.
Σ αγαπάω..

Δεν περίμενα ποτέ πως κάποια στιγμή θα σου χάριζα ΚΑΙ τις λέξεις μου.

-Καληνύχτα.

-Καληνύχτα.

Όταν τα φώτα σβήνουν,  να ξέρεις.. πάντα φοβάμαι γιατί είμαι μακριά σου.

Το σκοτάδι είναι περίεργο, είναι μεθυστικό, είναι απλανές. 

Κάποιες φορές ανάμεσα στις σκιές (και με αυτές)  αρχίζει να σχηματίζεται το πρόσωπό σου. 

Κάποιες άλλες μένω ξένη σε όσα γνωρίζω, ανοικεία στα οικεία μου, μην με ρωτήσεις πώς γίνεται, πάντως είναι βασανιστικό. Nα είσαι η πλάνη ανάμεσα στις αλήθειες (ή και το αντίθετο). 

Υποθέτω πως όλα γύρω μου είναι ένα σύνηθες όνειρο που σε λίγο θα σβήσει. Όμως δεν είναι. Και εκεί τρελαίνομαι. 

Το χειρότερο με το σκοτάδι, είναι ότι ακόμη και αν προσπαθήσεις να το ανακατέψεις, να το διαλύσεις, να το διαμορφώσεις, πάλι σκοτάδι μένει. Αρπάζω λίγο στην χούφτα μου, μα είναι ίδιο με αυτό γύρω μου. Είμαι εδώ και όμως παντού.(με αυτή την λογική). 

Μπορεί να σε τρελάνει αυτό το παιχνίδι με το τίποτα.

Εσύ: Μα πως βρέθηκες εκεί;

Εγώ: Τι;;; Χαχαχα. Δεν το θυμάσαι; Εσύ με έφερες εδώ για να μπορέσεις να φύγεις..

Μάλλον το σκοτάδι επηρεάζει και την μνήμη, ρουφά τις σκέψεις, αναλώνει τις αναμνήσεις, μαλακίες, απλά δεν σε ένοιαξε να με αφήσεις εδώ, στην μέση του πουθενά και του παντού.

Άκους εκεί ναυτικός. 

Φτου σου. 

Εσύ ποτέ δεν είχες μεγάλα όνειρα, εγώ δεν σ αγάπησα για τα όνειρα σου (εγωίστρια). Εσύ που αγάπησα εκείνο το βράδυ ποτέ δεν θα έφευγες, ποτέ δεν θα με πέταγες στο μαύρο, στον πυθμένα του σκοταδιού, ΠΟΤΕ.

Τελικά έτσι θα μείνουμε, ας το πάρω απόφαση.

Δύσκολη, δύσβατη, απέραντη είναι η θάλασσα. 

Έτσι και η καρδιά σου (ας μην κοροιδευόμαστε). 

Δεν το ρισκάρω να πάψω να σε νοιάζομαι. 

Αν εκεί στην πλώρη ή στην πρύμνη του όποιου καραβιού που θα σε κουβαλά, συναντήσεις ποτέ κάποιο περιστέρι να σε κοιτά λατρευτικά, να σε φυλά υπομονετικά, μην το χτυπήσεις, έτσι αποφάσισα να σε προσέχω.. 

Καλή σου τύχη μάτια μου…

Υ.Γ ΝΟ1:  Και ας έχεις τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει. Και ας μην είναι γαλάζια ή πράσινα. Αφού είναι δικά σου!

Υ.Γ ΝΟ2  Αν κάπου ή κάποιος ή κάτι, επαναστατικό και αλλοπαρμένο σου θυμίσει εμένα, απλά προσπέρασε το. 

Πλήρωσες τον πόνο μου με την ευτυχία σου και αυτό μου αρκεί.

Εξάλλου, Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να ‘χει καρδιά. Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται να παραμερίζει την καρδιά του. 

Έτσι και εγώ.  

Σε κάθε λιμάνι να με σκέφτεσαι και όταν στεριώσεις, άφησέ με θολή φιγούρα στο κάποτε παρελθόν σου. 

Υ.Γ ΝΟ3 Ζηλεύω την θάλασσα που θα έχει την αφοσίωση και την αγκαλιά σου...