Μία παύλα που τρεμοσβήνει,το τσιγάρο μου στο τασάκι να καίγεται,μία μπύρα που ζεστάθηκε και οι μισοτελειωμένες μου κουβέντες. 

Θυμάμαι την πρώτη φορά που σε είδα σαν να μην έχει περάσει μία μέρα,δύο μικρά παιδιά ήμασταν,δύο μικρά παιδιά που δεν γνώριζαν από θυμό,από εγωισμό,από έρωτα. Δεν μιλούσες και έτσι εγώ ήρθα και σου ζήτησα το όνομά σου. Δεν έχει περάσει στιγμή από τότε που να ξέρω τι ένιωσα για σένα. Τι νιώθω ακόμη και τώρα. Θέλω να σε χτυπήσω,να σε βρίσω,να κλείσω την πόρτα στο πρόσωπο σου για όλη την θλίψη που μου σκορπά το ότι δεν σ'έχω δικό μου,το ότι δεν είσαι εδώ κάθε φορά που σε χρειάζομαι,το ότι δεν μπορώ να σου συγχωρήσω κανένα από τα λάθη σου. 

Και όμως γύρισες σήμερα. Και με κοίταξες. Και σε κοίταξα. Ανατρίχιασα ολόκληρη,ειλικρινά σου μιλάω. Τα μάτια σου μου γελούσαν. 

Δεν ξέρω αν ομορφαίνεις στο μυαλό ή στην καρδιά μου αλλά είχαν αλλάξει όλα πάνω σου και όλα ήταν ίδια. Και δεν ήθελα τίποτα άλλο και δεν άντεχα κάτι άλλο παρά μόνο εσένα. 

Και εσύ έφυγες γι'άλλη μία φορά με μία απλή καληνύχτα που ξεγλίστρησε από μέσα σου και εγώ έμεινα πίσω να σκέφτομαι πως αν δεν αρκώ εγώ και όσα νιώθω και αν δεν αρκείς εσύ και όσα νιώθεις,δεν έχει νόημα να σε κρατάω μαζί μου.

"σε θυμάμαι πάντα να φεύγεις"