Where I end and you begin

Πέταξα το τσιγάρο κάτω και το πάτησα. 

Τα χέρια μου ήταν γεμάτα χώμα και τα μάτια μου είχαν στεγνώσει. 

Εσύ μπήκες στην ζωή μου, χωρίς να το θέλω, χωρίς να το ζητήσω, πώς τολμάς να μην ξέρεις αν θες να μείνεις;

Τράβηξα το χέρι σου από την μέση μου, ρε δεν γαμιέσαι.

Έφυγα από το υπόστεγο και άρχισα να περπατάω στην βροχή. Είχε νυχτώσει πολύ από την ώρα που πήγαμε εκεί και δεν θυμόμουν τον δρόμο να γυρίσω πίσω. 

Ύστερα ένιωσα εκείνη την ζάλη όπως και την πρώτη φορά μαζί σου.

Σε ρωτούσα σε "τι μετράς τις νύχτες σου", γιατί εγώ τις μετρούσα σε αστέρια, αλλά τώρα δεν έβλεπα ουρανό, ήταν πολύ ψηλά για να σηκώσω το βλέμμα μου. 

Δύο πράγματα σου είπα. Είμαι δύσκολος άνθρωπος και δεν μπορώ να κρατήσω τις σχέσεις μου. 

Εσύ με φίλησες. Τόσες φορές που δεν ξέρω αν είχα μάθει να μετράω, τόσες που έχασα το μέτρημα. 

Δεν ήξερα αν έκλαιγα ή αν απλά έπεφτε η βροχή στο πρόσωπο μου τόσο βίαια, όσο τα δικά σου χέρια με άγγιξαν. 

Εκείνη την φορά δεν με άντεξαν τα πόδια μου, δεν ήμουν λιπόθυμη γιατί είχα κάθε αίσθηση, μα δεν ήμουν ζωντανή γιατί δεν ένιωθα καμία δύναμη μέσα μου, σαν έρμαιο των συνθηκών. Άρχισα να φωνάζω το όνομα σου, χωρίς να ξέρω αν ακούγομαι. Δεν ξέρω αν ήταν κραυγή, αν είχα φωνή, αν ήλπιζα να μ'ακούσεις. Ή αν αυτή ήταν μία εσωτερική έκκληση. Ήθελα να έρθεις να με βρεις εκεί όπου χάθηκα επειδή με έψαξες ή έτσι από καπρίτσιο;

Μην φοβάσαι τα φαντάσματα, το παρελθόν πάντα έχει διαφορετικό πρόσωπο, σε κυριεύει με διαφορετικό τρόπο, μα είμαι εδώ να διώχνω το σκοτάδι σε κάθε ευκαιρία. 

Ήρθες τότε, το κατάλαβε το κορμί μου. Ήμουν αναίσθητη και χωρίς καμία δυνατότητα να σου μιλήσω. Αλλά το σώμα μου, σε ένιωσε, σε κατάλαβε, σε γνώρισε, σε θυμήθηκε, πώς να το πω;

Το ήξερα πως θα γυρίσεις. 

Πέταξα το τσιγάρο κάτω και το πάτησα. 

Τα χέρια μου ήταν γεμάτα χώμα και τα μάτια μου είχαν στεγνώσει. 

Εσύ μπήκες στην ζωή μου, χωρίς να το θέλω, χωρίς να το ζητήσω, πώς τολμάς να μην ξέρεις αν θες να μείνεις;

Τράβηξα το χέρι σου από την μέση μου, ρε δεν γαμιέσαι.

Περπάτησα γρήγορα μέχρι το αυτοκίνητο, μπήκα μέσα και έφυγες. Μην ρωτάς. Εγώ έφυγα εκείνη την στιγμή αλλά εσύ ήταν σαν να 'χες φύγει πρώτος . Είχες φύγει πρώτος. 

Δεν ξέρω αν γυρίσεις. 

Θα γυρίσεις;

And I can't and I can't come down
I can watch and cant take part
Where I end and where you start
Where you, you left me alone
You left me alone
X'll mark the place
Like the parting of the waves
Like a house falling in the sea
In the sea
I will eat you alive
There'll be no more lies 

Τώρα ξέρεις.

Τελικά
από τον ασίγαστο εμφύλιο πόλεμο
μεταξύ του υπάρχω και του παύω
του μιλώ και του σώπασα

η μόνη κερδισμένη είναι
η διάσημη εκείνη πολεμική ανταποκρίτρια

η γραφή.

Κική Δημουλά.

Αυτό ήταν;

Είναι κάποια πράγματα που λέμε πως ήταν λάθος, κάποια που λέμε πως μετανιώνουμε, ή πως θα θέλαμε να τα διορθώσουμε χωρίς να ξέρουμε αν μπορούμε. Κάποιες φορές ξεκινάμε καταστάσεις και κάποιες καταστάσεις απλά μας ξεκινάνε . Μα ακόμη και αν κάποιο από αυτά επαναληφθεί ή παραληφθεί σε ένα πράγμα δεν πιστεύω. στο τέλος. Γιατί όταν λέμε πως κάτι τελείωσε, απλά το αναβάλλουμε.Και όταν ξαναέρχεται μπροστά μας, ολοζώντανο, ακέραιο, το αναβάλλουμε για άλλη μία φορά λέγοντας "αυτό θα τελειώσει τώρα". Έτσι τίποτα δεν τελειώνει. Και έτσι, μόνο γύρους κάνω γύρω σου. Καλύπτω το πρόσωπο σου με τα χέρια μου, με μαντήλια, με πρόσωπα άλλων μέχρι να κοιτάξω καλύτερα και να δω πως μία μάσκα δεν αρκεί για να σε κρύψω. Για να μην σε ξανακρύψω μέσα μου τουλάχιστον. Δεν έχω τίποτα πιο δυνατό από σένα, παρά μόνο τον εαυτό μου. Tίποτα δεν κλείνει, δεν τελειώνει οριστικά, δεν στερεύει, απλά όταν το παρόν γίνει παρελθόν πονάει λιγότερο και το αναζητάς σπανιότερα, αυτό είναι το τέλος που ζητάς; Γιατί εγώ, μωρό μου, δεν πιστεύω στο τέλος. Και δεν μπορώ να σου φέρω όσα θα έρχονταν μαζί του. Γιατί εγώ δεν μπορώ να το πω το τέλος ή να το κάνω. Έτσι όλες οι υποθέσεις μου δεν παύουν να εκκρεμούν.  Ή όπως και ο Pauls τι με το τέλος; Οι άνθρωποι γίνονται χιλιάδες κομμάτια και σκορπίζονται παντού με τι σκοπό; Να ξαναέρθουν κοντά κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, τυχαία...Οπότε μην μου μιλάς για τέλος. Μην μου ζητάς να σε τελειώσω, ζήτα κάτι πιο εύκολο να σε μισήσω, να σ'αγαπήσω μα όχι να σε τελειώσω. Γιατί παρά ένα οξύμωρο σχήμα θα κρατήσεις. Με μένα δεν θα έρθει το τέλος. Εσένα στοιχειώνει. Αν σταμάταγες να το ζητάς, θα μπορούσες να το δεις. Καληνύχτα.