Είναι κάποια πράγματα που λέμε πως ήταν λάθος, κάποια που λέμε πως μετανιώνουμε, ή πως θα θέλαμε να τα διορθώσουμε χωρίς να ξέρουμε αν μπορούμε. Κάποιες φορές ξεκινάμε καταστάσεις και κάποιες καταστάσεις απλά μας ξεκινάνε . Μα ακόμη και αν κάποιο από αυτά επαναληφθεί ή παραληφθεί σε ένα πράγμα δεν πιστεύω. στο τέλος. Γιατί όταν λέμε πως κάτι τελείωσε, απλά το αναβάλλουμε.Και όταν ξαναέρχεται μπροστά μας, ολοζώντανο, ακέραιο, το αναβάλλουμε για άλλη μία φορά λέγοντας "αυτό θα τελειώσει τώρα". Έτσι τίποτα δεν τελειώνει. Και έτσι, μόνο γύρους κάνω γύρω σου. Καλύπτω το πρόσωπο σου με τα χέρια μου, με μαντήλια, με πρόσωπα άλλων μέχρι να κοιτάξω καλύτερα και να δω πως μία μάσκα δεν αρκεί για να σε κρύψω. Για να μην σε ξανακρύψω μέσα μου τουλάχιστον. Δεν έχω τίποτα πιο δυνατό από σένα, παρά μόνο τον εαυτό μου. Tίποτα δεν κλείνει, δεν τελειώνει οριστικά, δεν στερεύει, απλά όταν το παρόν γίνει παρελθόν πονάει λιγότερο και το αναζητάς σπανιότερα, αυτό είναι το τέλος που ζητάς; Γιατί εγώ, μωρό μου, δεν πιστεύω στο τέλος. Και δεν μπορώ να σου φέρω όσα θα έρχονταν μαζί του. Γιατί εγώ δεν μπορώ να το πω το τέλος ή να το κάνω. Έτσι όλες οι υποθέσεις μου δεν παύουν να εκκρεμούν. Ή όπως και ο Pauls τι με το τέλος; Οι άνθρωποι γίνονται χιλιάδες κομμάτια και σκορπίζονται παντού με τι σκοπό; Να ξαναέρθουν κοντά κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, τυχαία...Οπότε μην μου μιλάς για τέλος. Μην μου ζητάς να σε τελειώσω, ζήτα κάτι πιο εύκολο να σε μισήσω, να σ'αγαπήσω μα όχι να σε τελειώσω. Γιατί παρά ένα οξύμωρο σχήμα θα κρατήσεις. Με μένα δεν θα έρθει το τέλος. Εσένα στοιχειώνει. Αν σταμάταγες να το ζητάς, θα μπορούσες να το δεις. Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου