prison break

it doesn't hurt me.you wanna know, know that it doesn't hurt me.

Λίγο πριν φύγεις, με κλείδωσαν. Τους άκουσα να κλειδώνουν. Ήταν σκοτάδι,πίσσα ή απλά δεν είχα μάτια. ή τουλάχιστον δεν ήθελαν να βλέπω.
Δεν μου άφησαν χώρο, παρά μόνο χρόνο. Δεν μπορούσα να τον καταλάβω αλλά τον είχα, όπως συμβαίνει συχνά.
see how deep the bullet lies.
Δεν μπορούσα να κινηθώ.
Σκέφτηκα ότι έχω πεθάνει. Όχι. ο θανατος είναι εύκολος δρόμος σε σχέση με τον έρωτα.
ένιωθα το σώμα μου βαρύ,την αναπνοή μου δύσκολη, μου είχαν πει να μην καπνίσω, μα δεν άκουσα.
μου είχαν πει να μην σ'αγαπήσω, μα δεν άκουσα.
στην αρχή ένιωθα μόνο φόβο.μετά η συνήθεια έγινε η απώλεια μας.συνήθισα να φοβάμαι τόσο πολύ που πια ήμουν θαρραλέα. ο φόβος είχε γίνει τόσο μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου.
άρχισα να αναπτύσσω αισθήσεις.
μύριζα το ξημέρωμα, την γέννηση, την βροχή, τα μεσάνυχτα, τις πόρνες, το αίμα.
άκουγα.ήχους σαν αυτόν της καρδιάς μου
αλλά και άλλους,όπως το γέλιο σου, την φωνή σου.
so much shame for the ones we love.
η τρέλα είναι μια πολύ λεπτή κλωστή. μία άλλη όψη της λογικής.
για να μην τρελαθώ, σκαρφιζόμουν αστείες φράσεις, επαναλάμβανα λέξεις,  "ροκ", "κύμα", "δρόμος", "φίλος"
λέξεις που κάποτε, όταν μπορούσα να ζήσω, με έκαναν να χαμογελώ.
μα τώρα δεν μπορούσα, δεν με άφηνες ή δεν ήθελα.
έτσι φανταζόμουν πράγματα.αλλόκοτες, αβάσιμες καταστάσεις, όπως εσένα να αγαπάς, ή εμένα εγκληματία, εσένα
ελεύθερο και εμένα θεοσεβούμενη. τον γάμο μας. εσένα να κλαις, εμένα να πίνω, μα κυρίως εμάς μαζί.
την πιο τρελή μου επιθυμία για έρωτα, την πιο δίχως πρέπει ή θέλω σκέψη μου, το πιο μαύρο μου χρώμα.
"έτσι έζησα. πάντοτε."

ύστερα σκέφτηκα σε όποιο κελί και αν με κλείσεις, σε όποια φυλακή και αν νομίζεις ότι θα πεθάνω, ξανακοίτα.
είμαι ελεύθερη.η καρδιά μου ζητά ακόμη τον έρωτα σου, χτυπάει ακόμη για το κακό μέσα σου χωρίς να ξέρω γιατί.
why does my heart feel that bad?

Όταν αγαπάς ο μοναδικός χρόνος που ζει είναι ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στα δυο ενωμένα σώματα. Όλοι οι υπόλοιποι χρόνοι είναι νεκροί.

(γιατί αγάπη είναι όσα μπορεί να κάνει κανείς χωρίς την αγάπη).

                                                                                                                       ~Σταύρος Σταυρόπουλος

made in hell

Mου χαμογελά το φεγγάρι όταν σε σκέφτομαι.
Προχθές γέννησα το παιδί σου.
Φορούσε ένα συνειρμό ψέματα, έλεγε μυστικά, έκρυβε δόλους στις τσέπες του.
Ήταν δύσκολο να γεννηθεί, μου έλεγαν.
Είναι εσύ.
Πάει καιρός που συνήθισα να'μαι νεκρή.
Έπινες μία haig όταν στο έφερα.
Με κάρφωσαν τα δυο σου μάτια δυνατά που τα χέρια μου έτρεμαν.
Είχες ντυθεί Joker και εγώ εσύ.
Γέλασες δυνατά, περίεργα.
Μου έδωσες ένα σημαδεμένο χαρτονόμισμα για να φύγω και εγώ σήκωνα το παιδί μας σαν σε αγκαλιά μήπως και του μιλήσεις.
Δεν ήμασταν εραστες.
Το παιδί άρχισε να κλαίει, δεν άντεχες τα κλάμματα, προσπάθησες να καλύψεις την φωνή του με τις άρρωστες κραυγές σου αλλά μάταια..
Δεν μιλούσες, ποτέ δεν μου μιλούσες. Μόνο υπότιτλους έβαζα στις σιωπές σου και προσπαθούσα να μην σε μισώ.
Δανείστηκες ένα πιστόλι, σημάδεψες το παιδί μας που συνέχιζε να κλαίει.
Το έσφιξα στην αγκαλιά μου.
Δεν γινόταν.
Σημάδεψες εμένα με ευκολία. Δεν έκλεισα τα μάτια μου.
Δεν φοβάμαι τον θάνατο σου είπα, φοβάμαι μόνο τον λόγο που δεν μπορείς να αγαπήσεις.
Ζαλιζόσουν, άρπαξες λίγη σκόνη και με κοίταξες ξανά.
Τώρα μπορούσες.

1,2,3 ο παράδεισος είναι περίεργος.
Θυμάσαι την τελευταία σου εικόνα στην γη.
Εγώ έβλεπα εσένα. Σημάδεψες, πυροβόλησες. τέλος.

Μα ήμουν μόνη.
Το παιδί δεν είχε πεθάνει.
Το παιδί ήταν ο θάνατος.
Από τότε το κράτησες.
Ενα βράδυ που κοιμόταν δίπλα σου,έγινε ένα με το κορμί σου.

Τότε σε είδα για πρώτη φορά.