him

"Θα ξαναρθείς
Όταν θα λειώσουν οι λέξεις
Και θα γίνουν κουρέλια τα μάτια μας από την αϋπνία

Δεν πρόκειται
Να σου συγχωρήσω ποτέ
Τις ματιές που δεν ήταν ματιές

Το μόνο που τελικά θα μείνει από μας
Εκτός από κάτι λέξεις σαράβαλες χωρίς στίξη
Θα ναι τα ασπρόμαυρα αποκόμματα της ψυχής μας
Και μια μοναξιά αυτοκόλλητη
Τυλιγμένη απ’ το λαιμό
Με κορδέλες."

Kυλούν από τα μάτια μου οι κραυγές σου και χάνεσαι στο στέρνο μου.
H παρουσία σου γέμισε την ζωή μου και ο έρωτας σου μίσησε την συνήθεια.
Δίπλα σου δεν ξέρω να αναπνέω αλλά μακριά σου με σκοτώνουν.
Θα ξαναρθείς όταν δεν θα έχω λέξεις, όπως τώρα. Το περίμενα,σε περίμενα και ήρθε(ς).
Με αγκάλιασαν τα κρύα, ξένα σου μάτια που ταξίδευαν σε απροσπέλαστους ωκεανούς, με χαιρέτησαν τα παγωμένα σου χείλη με ένα ξερό γεια σαν το αντίο σου.
Δεν μπορώ άλλο να μένω μία τρίτη στη ζωή σου, δεν μπορώ να μην ζω την βροχή δίπλα σου,δεν μπορώ να χιονίζει και να σαι μόνος σου.
Κάθε βράδυ με βρίσκει να χάνομαι σε κόσμους όπου μου φοράς τα αστέρια στα μαλλιά και σου χαρίζω το φεγγάρι φυλαχτό. Και ύστερα σαν παραμύθι, αποκοιμιέμαι.
Δεν τολμούσα να πω σε κανέναν πια πώς σε ζητάω, πώς σε νιώθω, δεν αντέχει κανένας αυτό μου το κρίμα.
Δεν θέλω κανέναν άλλον, άκου μόνο αυτό,ΚΑΝΕΝΑΝ εκτός από εσένα
Ένας κόσμος, ένα σύμπαν μ'έφερε κοντά σου, 4 μήνες παρελθόν και 2 λεπτά αφάνεια.
Χάθηκα στην σύμπτωση του προσώπου σου, με κράτησες μακριά μήπως και κλέψω λίγη μαγεία από τον παράδεισο της κόλασης σου.
Αγάπη μου,εγώ διάλεξα τον δρόμο μου και η επιλογή του μου στέρησε πρωινά δίπλα σου.
Ποτέ δεν ήθελα να σε φιλήσω, ποτέ μου δεν ένιωσα τα χείλη σου να μου ζητούν εξιλέωση. Μόνο τα χέρια σου υποδουλώνονταν στο κορμί μου, αυτά ένιωθα να ζουν πάνω σου.

Μίσησα την αγάπη μου, έκαψα τα Χριστούγεννα μου,χαιδεψα το λαιμό σου, τις φλέβες σου, επέστρεψα στο όνειρο όπου σε έσωσα.
Μάζεψα στην χούφτα μου σταγόνες βροχής για να δροσίσω τα μάγουλα σου. Καιγόσουν στον πυρετό εξαιτίας μου, ήμουν εκεί αλλά αλλού. Ξέβαφα το κόκκινο από το αμάξι σου, τρύπαγα τα λάστιχα για να μην σε χάσω ξανά.
Σου φώναξα πως με κανέναν τρόπο δεν μπόρεσα να σε αισθανθώ δικό μου και τώρα περπατώ στους δρόμους που περπάτησες,γλιστρώ κάτω από την στέγη σου μήπως σε καταλάβω, παραγγέλνω ό,τι ποτά σου έφτιαξα, αγαπώ τους φίλους σου, μα δεν έρχεσαι.
Κάθε πρωί με ξυπνά ο άνεμος που σφυρίζει το όνομα σου, κάθε βράδυ κοιμάμαι με φωτογραφίες σου αγκαλιά,
ζω περιμένοντας να σε συναντήσω πάλι,κάπου έρημα, βροχερά, σκοτεινά, να χαθώ μέσα στο σώμα σου, να ερωτευτώ κάθε σου χρώμα, να αγαπηθούμε τυχαία, να μην μας δένουν τίτλοι, φωνές, μουσικές και ιδιότητες, να σε γευτώ από την αρχή, να με μεθύσεις με κρασί και να ξεχυθούμε δύο σκιές σαν φαντάσματα στην άμμο, να στριμώξουμε τις υποστάσεις μας στην νύχτα,να βουλιάξουμε σαν καράβια στον βυθό και να με ξυπνήσεις στην στεριά,μισή νεκρή, μισή ζωντανή, μισή δική σου...

Υ.Γ Αν ζούσες για πάντα, για τί θα ζούσες;