αληθεια;

Εικόνες και λόγια.

Θύματα και θύτες.

Έρωτας και πόλεμος.

Εσύ και εγώ.

Τι ιστορία έχουμε εμείς;

Πως θα με κλείσεις σε έναν ελιγμό και πώς θα σε κλείσω σε ένα τίποτα;

Εγώ και εσύ που τόσο νομίζαμε ότι δεν ήταν ψέμα το εμείς.

Δεν το ξέρεις, αλλά αν κοίταγες καλύτερα, θα έβλεπες.

Πιέζω ένα ατράνταχτο γιατί και έναν αλάνθαστο έρωτα με τον ΣΩΣΤΟ άνθρωπο την ΣΩΣΤΗ στιγμή να ανοίξει τα φτερά του.

Ένα θλιμμένο μουσικό θέμα παίζει στο αντίο αυτού που άντεξε λιγότερο.

Μα πώς να δω αν άντεξες αφού μόνο την πλάτη σου ακουμπώ για να αισθάνομαι;

Δεν σου είπα ποτέ…πως όταν σε κοιτώ αυτές τις μαγικές στιγμές γεμάτες αλήθεια, αναλογίζομαι ότι με οποιοδήποτε τρόπο ή κόστος πάλι εσένα θα είχα ερωτευτεί και πάλι εσένα, δεν θα είχα μετανιώσει.

Και σε αυτό το σημείο που η αιμορραγία μου φτάνει και για τους δυο μας, ελπίζω στην λάμψη ενός αστεριού, που κάθε βράδυ παρακαλώ να σε προσέχει.

 Η απόσταση σε σκοτώνει σε μένα. Η απόσταση σε ανασταίνει σε μένα.

Μην φοβάσαι, μόνο αυτό θα ήθελα να ξέρω τώρα.

Ότι κλείνοντας τα όμορφα σου μάτια, κοιμάσαι και αγγίζεις τον παράδεισο σου. Είμαι πια ένας θεατής στην άνομη ζωή σου, ένας λατρεμένος θεατής.

Υ.Γ:

Σ αγαπάω και όμως κρυφά και όμως μέσα μου.