Δεν μπορώ να αντέξω πια τον εξευτελισμό που καταλάθος ονομάσαμε έρωτα.



Κρατάω ακόμη το κορμί μου όρθιο λες και πιστεύω ότι μπορεί να με δεις έτσι, όταν είμαι μόνη μου, κρατιέμαι να μην κλάψω, να μην δείξω πόνο, να μην μετρήσω τις ανάσες μου και όλα αυτά όταν είμαι μόνη μου. Ήθελα κάθε φορά που βρίσκομαι μόνη με τις σκέψεις και τους φόβους μου να νιώθω πως τα αξίζεις όλα αυτά, από την πρώτη στιγμή αυτό σκεφτόμουν, πάσχιζα να με πείσω ότι είναι σωστό, ότι είσαι σωστός, ότι αγαπιόμαστε. Αλλά εμείς μωρό μου, εμείς δεν είμαστε τίποτα παρά ένας θίασος έρωτα, μία παράσταση που έκλεισαν να δούν κάποιοι άλλοι, εμείς δεν αγαπηθήκαμε, όχι δεν αγαπηθήκαμε. Μόνο μίσος τρέφαμε, τρέφουμε, μίσος και εγωισμό. Με πατάς κάτω και έπειτα χαμογελάς. Το λάθος μου ήταν να πιστέψω ότι τα λόγια σου μετά, οι συγγνώμες που εσύ έκανες θρύψαλλα, ήταν αλήθεια, δεν ήθελα να δεχτώ ότι δεν μπορείς να με χάσεις γιατί δεν θα ξέρεις τι να μισείς, γιατί εγώ δεν σου θυμίζω τον καλό σου εαυτό, αντιθέτως σου θυμίζω τα χειρότερα του παρελθόντος σου. Και πρέπει να με μισείς για να μπορείς κάποια στιγμή να αγαπήσεις. Βέβαια εμείς δεν είμαστε το ίδιο με τους ανθρώπους που αγαπήθηκαν, προσπάθησαν να διώξουν ο ένας τον άλλον και αγαπήθηκαν περισσότερο. Εμείς τολμήσαμε να αγαπηθούμε αλλά δεν γινόταν και από τότε μόνο να μισούμε ο ένας τον άλλον μπορούμε. Πλέον δεν ξέρω αν με το να σε τιμωρώ, τιμωρώ εμένα.