"Κόλαση;"

Λένε ότι μία σχέση συνήθως την χαρακτηρίζει κι από κάτι. Άλλοτε η ζήλεια, άλλοτε ο εγωισμός, άλλοτε η ανυπόφορη αγάπη. Πολλές φορές δηλαδή τους ίδιους τους ανθρώπους που επιχειρούν να ξεκινήσουν ή που πρωταγωνιστούν σε μία σχέση, τους σημαδεύει κι από κάτι, είναι σαν να παλεύουν ο καθένας με τους δαίμονες του και να προσπαθούν να τους πείσουν να συνυπάρξουν αρμονικά με του άλλου ανθρώπου.

Οι δικοί μου δαίμονες λέγονται "αφέλεια", μικροσκοπικοί και αδύναμοι, υπηρέτες μίας αφέλειας πως μ'αγαπάς ή πως θα μ'αγαπήσεις, μίας αφέλειας παιδικής, μίας αφέλειας σε όλο της το μεγαλείο. Δίνουν τα χέρια τους και περπατάνε ο ένας δίπλα στον άλλον σαν ένα μεγάλο τρενάκι με πολλά βαγόνια, είναι τόσο ευκολόπιστοι και απονήρευτοι. Αλλά οι δικοί σου δαίμονες δεν είναι αφελείς, είναι πονηροί, πελώριοι, πέρα για πέρα αληθινοί, απέθαντοι. Βάζουν τα σώματά τους το ένα δίπλα στο άλλο και χτίζουν ένα τείχος γιγάντιο και γερό. Οι δικοί μου δαίμονες τρέφονται από τις ανάγκες μου, τα κενά μου και την ελπίδα μου να σ'αγγίξω, που όσο κι αν δυναμώσουν ποτέ δεν θα μπορούσαν να βλάψουν κάποιον άλλον πέρα από μένα, οι δικοί μου δεν έχουν εκπαιδευτεί για να πολεμούν. Τους δικούς σου τους τρέφεις με τους φόβους, τα αδιέξοδα και τα μπερδέματά σου, πολεμιστές από πρώτο χέρι.
Κάθε μέρα γίνεται το ίδιο περίεργο πράγμα...κάπως βρίσκομαι κοντά σου και άθελα μου σέρνω τους δαίμονες μου στην δική σου κόλαση. Όταν προχωρούν κατά μήκος του καθαρτηρίου μέσα σου, αρχίζουν να μεγαλώνουν, έχουν σκοπό να σε σώσουν, να τραβήξουν με όση δύναμη έχουν τους δαίμονες σου έξω από την κόλαση σου μα όταν διασχίζουν την πύλη της καταλήγουν να προσπαθούν να σωθούν οι ίδιοι για να μην μ'αφήσουν άδεια. Έχουν ίσα περπατήσει λίγο μέσα στον δικό σου "Κάτω Κόσμο" όταν ο νους σου τους χτίζει αδιέξοδα, λαβυρίνθους, πόρτες που δεν ανοίγουν, γρίφους που δεν λύνονται, σκάλες που δεν φτάνουν πουθενά και έτσι όπως είναι, αγνοί πέφτουν ξανά στην παγίδα σου. Κοιτάνε γύρω τους, κάπου στο βάθος αναγνωρίζουν το πρόσωπο σου, ένα πρόσωπο στυγνό, ξενυχτισμένο, ένα πρόσωπο σημαδεμένο, ψάχνουν τρόπο να σε φτάσουν ή έστω να ξεγλιστρήσουν, να φύγουν από εκεί αλλά δεν υπάρχει ελπίδα. Κι ενώ είμαι αρκετά δυνατή, δεν είμαι πιο δυνατή από σένα όταν πρόκειται για το σκοτάδι. Κι ύστερα ανοίγει μία από όλες σου τις πόρτες και βγαίνει έξω ένας στρατός απ'τους δαίμονές σου, που μπορούν να κινούνται με πολλή μεγάλη ευκολία, που ξέρουν όλα σου τα παιχνίδια και πλησιάζουν τους δικούς μου. Με γρήγορες και στοχευμένες κινήσεις, τους σκοτώνουν όλους, όλους εκτός από έναν, έναν που σου μοιάζει, κάνουν ένα βήμα πίσω, η εικόνα σου μέσα μου χωρίς σκιές στα μάτια σου. Σε ξανακοιτάνε και ύστερα σε αφήνουν εκεί που κείτονται όλα τα "αδέρφια" σου-οι δαίμονες μου-τα συναισθήματά μου για σένα και χαράσσουν ένα μονοπάτι, σε αφήνουν να φύγεις γιατί δεν μπορούν να σε τιμωρήσουν. Απομακρύνονται σιγά σιγά με τον ουρανό να βρέχει αίμα,το αίμα από τον θάνατο του "έρωτα" μας. Πολύ φοβισμένος και μόνος ο δαίμονας αυτός γυρνά στην δική μου κόλαση μέσα από έναν μακρύ διάδρομο-αυτόν των αναμνήσεων μου μαζί σου , ένα μέρος φανταστικό, μέσα στο μυαλό μου και όταν πια φτάνει, έχει πολλαπλασιαστεί κατά εκατοντάδες δαίμονες που φέρουν κομμάτια μας, λόγια μου, λόγια σου και γυρνώντας ανοίγουν την πόρτα για το δικό μου σκοτάδι και πατάνε πάνω στα απομεινάρια του εαυτού μου.
Μερικές φορές κάποια ξημερώματα, όχι πάντα, ξεκουράζονται για λίγο, συλλέγοντας καθετί "κακό" που τους δίνεις και ό,τι ελπίδα μπορεί να τρέφω για μας ακόμη και το πρωί είναι έτοιμοι και πάλι να κομματιάσουν την ψυχή μου...

"All I know is that I love you.."

Όταν είσαι μόνος, οι ώρες μπορεί να περνάνε χωρίς να το καταλάβεις

αλλά όταν νιώθεις μόνος, οι ώρες περνάνε βασανιστικά.

Δοκίμασα να βγω στο μπαλκόνι, να ξαπλώσω μπρούμυτα, να ξαπλώσω ανάποδα, να πιω νερό, να καπνίσω αλλά σε ό,τι κι αν έκανα αισθανόμουν ένα κενό, μία δυσφορία, ένα τίποτα. 

Μπορεί να μην σε αφορούσε αλλά από σένα ξεκίνησε. 

Εσύ το γέννησες μέσα μου αυτό το ειδεχθές τέρας, την μοναξιά , ήσουν, δεν ήσουν εκεί. 

Τώρα όπως και αν πονάω, σε όποιο σημείο του σώματος και αν πονάω, με όποιον τρόπο και αν αισθανθώ κάτι αρνητικό, εσύ κρύβεσαι πίσω από όλα. εσύ κρύβεσαι πίσω από το ό,τι φοβάμαι να κοιμηθώ γιατί δεν έχω τα χέρια σου, λες και πριν από εσένα δεν ζούσα, εσύ κρύβεσαι πίσω από το άγχος μου, άγχος αν θα τα καταφέρω, αν θα προχωρήσω, αν θα σε σβήσω, αν σε δω και δεν νιώθω πια τίποτα, αν αν αν αλλά κυρίως κρύβεσαι πίσω από το ότι δεν μπορώ να αισθανθώ τίποτα για κανέναν άλλον. Μόνο εσύ, λες και συμφώνησα να σ'αγαπώ με το να σταματήσω να αγαπώ καθετί άλλο, λες και με έκανες λίγο λιγότερο άνθρωπο, λες και ρούφηξες όλη μου την ενέργεια για την ζωή και την έκανες στάχτη. Έτσι έμεινα πίσω, να σε μισώ, να σε μισώ που με καταστρέφεις, να ζω για να σε μισώ, για να σε περιπαίζω, για να σε εκδικούμαι, για να σε αγνοώ και τότε...
Τότε έρχεσαι και με σφίγγεις στην πελώρια σου αγκαλιά και λες πως όλα θα πάνε καλά και νιώθω όλο σου τον εαυτό στην καρδιά σου και όλη την καρδιά σου δική μου,
Μα την αγκαλιά την ακολούθησε σκοτάδι. Το σκοτάδι σου. Και έπειτα είσαι απέναντι μου
και δεν σταματάς να πίνεις και σε κάθε σου γουλιά πίνεις κάθε γέλιο μας, πίνεις κι άλλο, πίνεις και τα βράδια μας, πίνεις και τον πόνο σου και την δική σου μοναξιά σου, γιατί εμένα δεν μπορείς να με γελάσεις, εμένα δεν με πείθεις πως είσαι καλά. Χτυπάς τοίχους, ματώνεις τα χέρια σου, μιλάς με τον εαυτό σου, χάνεις τα λόγια σου και δεν κοιμάσαι. Είσαι εκεί για να με εκδικείσαι και να μου λες πως δεν σε νοιάζομαι και μετά είσαι εκεί για να με πλησιάζεις, να με πλησιάζεις και να μυρίζω πάνω σου αυτό που προσπαθείς να κρύψεις πίσω την νύχτα και τα ψέματα, τον φόβο. Και τότε σ'αγαπώ, σ'αγαπώ με όλο μου το είναι, σ'αγαπώ και δεν μπορώ να σε βλέπω να καταστρέφεσαι και δεν έχω λόγια να σου πω γιατί δεν μ'αφήνεις, γιατί με φοβάσαι, γιατί εγώ πάντα στεκόμουν μπροστά σου καθρέφτης και σου έδειχνα αυτό που φοβάσαι. Πετάς την ζωή μας στα σκουπίδια αλλά πετάς και σένα στην παλιά σου κόλαση. Με κατηγορώ που σε καταστρέφω, που σε πληγώνω, που πίνεις, που χάνεσαι μέσα στον καπνό και την λήθη, πίσω σε μία ζωή από την οποία ξέφυγες, όμως εσύ...
εσύ με καταστρέφεις γιατί δεν μπόρεσα να σ'αγαπήσω όπως ήθελες ή γιατί σ'αγάπησα τόσο που δεν μπορείς να το έχεις χωρίς ενοχές. Και έπειτα μένω μόνη ξανά στους τέσσερις τοίχους χωρίς κανέναν, χωρίς να χρειάζομαι τίποτα μα εσένα, χωρίς να σε περιμένω αλλά με το να σε θέλω να με φωτίσεις
με το δικό σου σκοτάδι. Μένω μόνη ξέροντας μόνο πως είμαστε άρρωστοι.
Είμαστε άρρωστοι μωρό μου...άρρωστοι από έρωτα, από πόνο, από μοναξιά, άρρωστοι από νύχτες και από προβλήματα, άρρωστοι από αλκοόλ και τσιγάρα, άρρωστοι ο ένας για τον άλλον....