Ξέρω πως δεν θέλεις να γυρίσω τώρα που σου έχουν περάσει όλα τα εφηβικά σου καπρίτσια,τώρα που ζεις μόνος σου και κατασταλαγμένος,τώρα που μετράς τις λέξεις σου πιο πολύ από ποτέ.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σου πω πως θέλω να είσαι ευτυχισμένος αν είναι να είσαι ευτυχισμένος μακριά μου.
Κάθε μου βράδυ υπόσχομαι πως είναι το τελευταίο που ματώνω για σένα,κάθε μου βράδυ ορκίζομαι πως θα είσαι το τελευταίο πράγμα που θα θυμάμαι το πρωί,πως όλες μου οι στιγμές μαζί σου θα έχουν σβήσει όπως έσβηνε το κύμα κάθε σου λέξη στην άμμο,πως είναι η τελευταία φορά που κοιμάμαι με σένα στο μυαλό μου και η επόμενη μου μέρα πως θα είναι αυτή που δεν θα μου θυμίζει τίποτα το όνομα σου ή το μαύρο των ματιών σου,που το κεφάλι μου θα είναι άδειο από τις λέξεις σου,που η καρδιά μου θα είναι ελεύθερη από κάθε ελπίδα που τρέφω για ένα "εμείς",εσένα και εμένα μαζί.
Και όμως ξημερώνει με μένα να κοιτάω φωτογραφίες σου και κάθε μία από αυτές να μου φωνάζει πως εσύ είσαι ο ένας,πως εσύ με συμπληρώνεις,πως τις δικές σου παραξενιές θέλω να ανέχομαι και την δική σου γκρίνια να υπομένω και μπλέκονται τα μαλλιά μου με τον καπνό και τον άνεμο και μπλέκεται το πρόσωπο σου με τις αναμνήσεις μου και τα χρώματα της ανατολής.
Προτού ξεπροβάλλει ο ήλιος ήδη ξέρω πως οι υποσχέσεις μου θα αναβληθούν γι'αύριο γιατί αν δεν μπορώ να είμαι στην ζωή σου θα μείνω απλά να σε παρατηρώ να κινείσαι,να περνάς καλά,να γελάς γιατί δεν έχω ιδέα πως γίνεται αλλά όσο και να με πονάς έρχεται η στιγμή που βρίσκομαι απέναντι σου και όταν δεν το καταλαβαίνεις σε κοιτάω και χαμογελάω κρυφά.
Μία αρρωστημένη εκδοχή της ευτυχίας να υποθέσω...