Δίπλα σου επαναστατώ,θυμώνω,μιλάω άσχημα,καπνίζω πολύ,λέω ψέματα. Μακριά σου όμως αρρωσταίνω,τα χέρια μου τρέμουν,το μυαλό μου δεν συγκεντρώνεται,βάζω το όνομά σου σε όλα τα ονόματα και το πρόσωπο σου σε όλα τα πρόσωπα. Όλα αυτά για να καταλάβω πως κοντά σου όλοι οι χρόνοι είναι παρελθοντικοί και όλα τα ρήματα ακολουθούν αυτό τον δρόμο. Αποκτώ τον χειρότερο εαυτό μου σαν με πλησιάζεις,κάθε λέξη σου μου μοιάζει με επίθεση για την οποία στρατολογώ όσες δικές μου λέξεις είναι σκληρές. Φυσάω τον καπνό στην μεριά σου και γελάω με τα χέρια σου. Σε διορθώνω με υποτιμητικό τρόπο και μετά κλείνω την πόρτα πίσω μου παρακαλώντας να ήμουν δική σου. Ψάχνω το τελευταίο τσιγάρο στο πακέτο μου με το μυαλό μου να τρέχει στα δέκα νούμερα του τηλεφώνου σου. Γυρνάω την φωτογραφία σου ανάποδα γιατί έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει σκέψη μου που να μην ρημάζεις. Και τότε ενώνω τις συλλαβές σ'ένα κενό χαρτί με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζουν τις κουβέντες που σου έχω πει και τις κάλυψα μ'ένα μικρό γέλιο για να μην καταλάβεις ότι δεν ειρωνεύομαι και αυτές που δεν σου έχω πει γιατί με διαλύει η σκέψη πως όσα λόγια και να πεις ακούγονται εξευτελιστικά φθηνά μπροστά στα πράγματα που νιώθεις. Τα μηνύματα μου δεν έχουν παραλήπτη. Και έπειτα σε συναντώ και σου λέω πόσο θα ήθελα να ήσουν κάποιος άλλος. Δεν έχεις ιδέα για το σ'αγαπώ που θα σου έλεγα αν γνώριζες τι σημαίνει. Σου λέω ιστορίες από την ζωή μου τονίζοντας σου πως δεν σε θέλω μέσα, με μόνη μου σκέψη το ότι δεν θα καταλάβεις ποτέ πόσο μπορεί να πονέσει κάποιος μόνο στην θέα των ματιών σου. Υπάρχουν φορές που νιώθω από το βλέμμα σου πως με μισείς όσο θα ήθελα να σε μισώ κι εγώ και έτσι αναίμακτα ξέρω πως δεν θα καταφέρω να βγάλω άλλη μία νύχτα χωρίς εσένα. Αλλά πάλι υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που το χαμόγελο σου βάζει φωτιά σε όλες τις υποψίες μου,μία φωτιά που ικετεύω να με κάνει στάχτη,εκείνες που το σώμα σου ακουμπά το δικό μου όχι έτσι τυχαία όπως γίνεται συνήθως αλλά για να οδηγήσει σ'ένα σώμα με την δική μου καρδιά και την δική σου υπόσταση,εκείνες τις φορές που δεν είσαι απλά ένας άγνωστος που του αξίζει το "μην μου μιλάς με αυτό τον τρόπο" παρά μόνο όλα τα όμορφα πράγματα που έχω δει στην ζωή μου μαζί. Και τότε σβήνουν τα φώτα της πόλης αφήνοντας με στο σκοτάδι και στην απουσία σου,στην σιωπή,την ντροπή και την ωμή σου ειλικρίνεια. Σε όλα όσα δεν θα μου πεις ποτέ ακόμη και αν σε βασανίζουν. Πώς να προχωρήσω μου λες αφού δεν ξέρω να αναπνέω μακριά σου; Αφού αρνούμαι να θυμηθώ οτιδήποτε άλλο εκτός από εσένα; Αφού δεν βρίσκω ένα γαμημένο γιατί όταν είμαι κοντά σου να μην μου πεις σε χρειάζομαι;