-Αυτά νομίζω είναι αρκετά για το ταξίδι μου. Τίποτα τελευταία λόγια που θέλεις να ανταλλάξουμε;
-Τι έχεις πακετάρει;
-Ωχού, έχω πακετάρει αρκετά σου λέω. Βασικά τα απολύτως απαραίτητα.
-Αυτή η μικρή κίτρινη τσάντα τι έχει;
-Α! Εδώ έχω πακετάρει τον θυμό μου. Δυσκολεύτηκα λίγο να τον συμπιέσω γιατί κανονικά έπιανε αρκετό χώρο αλλά με μερικές παραπάνω ανάσες τα κατάφερα.
-Και η μωβ σακούλα τι είναι; Είναι απαραίτητη;
-Ναι ρε συ. Δεν είναι μία η μωβ σακούλα, είπα και σήκωσα μερικές τσάντες για να της δείξω ότι υπήρχαν και άλλες μικρές μωβ σακούλες.
-Χρειάζεσαι τόσες πολλές μωβ σακούλες; Τι περιέχουν;
-Περιέχουν τον θρήνο μου αυτές! Είναι πολλές γιατί ο θρήνος μου έρχεται σταδιακά και σε μικρές δόσεις. Δεν γινόταν να μην πακετάρω τον θρήνο μου. Αν μη τι άλλο, τον χρειάζομαι.
-Χμ....Τι άλλο έχεις πάρει;
-Λοιπόν, εδώ στην δεύτερη πτυχή της βαλίτσας αν ξεκουμπώσουμε το φερμουάρ θα δεις την θλίψη μου. Δεν χωρούσε δυστυχώς σε κάποια συσκευασία και έτσι την πέταξα αυθόρμητα σε όλη αυτή την επιφάνεια.
-Δεν φοβάσαι μην χυθεί προς τα έξω;
Σκέφτηκα ότι είχε δίκιο γιατί όντως η θλίψη έσταζε παντού, μέσα και έξω από την βαλίτσα και είχε αφήσει στάμπες σε όλο το εσωτερικό ύφασμα.
-Μα ούτως ή άλλως δεν μπορώ να κρατήσω την θλίψη σε ένα σημείο. Έτσι κάνει, χύνεται παντού, της είπα και έκλεισα την δεύτερη πτυχή της βαλίτσας. Άγγιξα με τα χέρια μου μερικές σταγόνες θλίψης καταλάθος και τις σκούπισα στο άλλο κομμάτι της βαλίτσας.
-Τι άλλο έχεις πάρει; Ανησυχώ ότι κάτι ξέχασες!
-Ωχού, λοιπόν κοίτα! Βλέπεις όλα αυτά τα εκατοντάδες κομμάτια που βρίσκονται διάσπαρτα στην βαλίτσα;
-Ναι, μου είπε.
-Αυτός είναι ο πόνος μου. Δεν είχε νόημα να τον βάλω σε κάποια συσκευασία γιατί ούτως ή άλλως βρισκόταν παντού μέσα μου και σε όλο το διαμέρισμα μου. Προσπαθώ μέρες να τον καθαρίσω αλλά εμφανίζεται ξανά. Έχεις κάτι να μου συστήσεις να απομακρύνω τον πόνο;
Σταύρωσε τα χέρια της και με κοίταξε.
-Δεν νομίζω ότι υπάρχει αποτελεσματικός τρόπος. Αλλά μπορείς σίγουρα να τον μαζέψεις σε ένα σημείο, να τον κουλουριάσεις, να τον τυλίξεις με ένα ύφασμα και να τον βαφτίσεις "είμαι καλά". Έτσι ο κόσμος δεν θα ξέρεις ότι τον έχεις και όποτε σε ρωτούν τι έχεις, θα λες ότι είσαι καλά.
-Η ιδέα σου είναι καταπληκτική. Και έτσι όχι μόνο ψέματα δεν θα λέω, αλλά δεν θα τον έχω χάσει κιόλας. Γιατί ξέρεις.. Δεν ήθελα να τον διώξω. Χωρίς αυτόν, δεν ξέρω ποια είμαι.
-Ναι το καταλαβαίνω, λογικό. Τις άλλες που τις έχεις;
-Λοιπόν νομίζω ότι είμαι έτοιμη να την κουβαλήσω. Κάτσε να δω αν κλείνει, είπα και έκατσα πάνω στην βαλίτσα. Αγκομάχησα λίγο αλλά τα κατάφερα. Την τράβηξα από το χερούλι, κάνοντας μερικά βήματα προς το καθιστικό.
-Μήπως κάτι ξεχνάς;
Μία φωνή ακούστηκε και γύρισα προς το μέρος της. Μία καχεκτική, αδύνατη γυναικεία φιγούρα με συνοφρυωμένο ύφος με κοίταξε.
-Ποια είσαι πάλι εσύ; Πως μπήκες στο σπίτι μου; της είπα.
-Κάνεις πως δεν με ξέρεις; Έλα άνοιξε την βαλίτσα, θα με πάρεις μαζί σου, μου είπε με θράσος.
-Γιατί; Σε ξέρω και από χθες;
-Ναι βασικά, με ξέρεις από πάντα. Όλοι σου έλεγαν ότι κρατάω λίγο αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω φύγει από κοντά σου. Έλα τώρα, άνοιξε την βαλίτσα, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.
Την κοίταξα ενοχλημένη.
-Στα αλήθεια κάνεις πως δεν με ξέρεις, ε; Εγώ είμαι μαζί σου όταν τρως, γιατί πρέπει να μην σε αφήσω να το ευχαριστηθείς, εγώ είμαι μαζί σου όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι γιατί από που και ως που εσύ να μπορείς να κοιμηθείς, εγώ είμαι μαζί σου αν τολμήσεις να χαρείς, εγώ είμαι μαζί σου από εκείνη την μέρα. Εγώ είμαι μαζί σου όλη σου την ζωή, καλή μου γιατί ευτυχώς μας σύστησαν όταν ήσουν μικρή. Νομίζω η κυρία Κοινωνία, αχ δεν θυμάμαι!
-Είσαι στα αλήθεια εσύ;
-Ναι, μου είπε και με κοίταξε ξανά με θράσος. Εγώ είμαι και δεν θα τα καταφέρεις να με αφήσεις πίσω σου. Έλα τώρα συντόμευε.
Άφησα την βαλίτσα και της χίμηξα. "Πως τολμάς" της φώναζα και την χαστούκισα στο πρόσωπο. Ύστερα ένιωσα ένα πόνο στο μάγουλο μου. "Φύγε από δω μέσα" της είπα και την γρονθοκόπησα μα αίμα ξεκίνησε να τρέχει από την δική μου μύτη. Ένιωσα ένα χέρι να με σταματάει.
-Φτάνει! Δεν καταλαβαίνεις;
Σταμάτησα και κοίταξα γύρω μου. Εκείνη δεν ήταν εκεί. Σκούπισα την μύτη μου και αναστέναξα.
-Τι να καταλάβω;
-Γλυκιά μου, την έχεις πακετάρει ήδη την ενοχή. Βασικά ήταν η πρώτη που πήρες μαζί σου. Μην την παλεύεις τώρα γιατί μόνο τον εαυτό σου πληγώνεις.
Αναστέναξα.
-Ναι τώρα το θυμήθηκα ότι την έχω πάρει μαζί μου. Πειράζει όμως που προσπάθησα να την αφήσω πίσω; Την είδες πόσο ενοχλητική είναι.
-Έλα δεν έχεις πολύ χρόνο. Προχώρα...
Φτάσαμε μέχρι την εξώπορτα. Εκεί είχα ήδη αφήσει τις δύο προηγούμενες βαλίτσες μου.
-Πως θα τα κουβαλήσεις όλα αυτά, δεν αφήνεις τίποτα πίσω;
-Αδύνατον. Ειδικά αυτές οι δύο βαλίτσες μου είναι απαραίτητες. Βασικά όλες μου είναι απαραίτητες.
-Γιατί; Τι έχεις εδώ; Α καλέ αυτή εδώ κουνήθηκε, μου είπε και απομακρύνθηκε από την πιο πλατιά και φαρδιά βαλίτσα.
-Κοίτα, η τελευταία που έφτιαξα είναι πολύ βαριά. Σχεδόν ασήκωτη και δεν ξέρω πως θα την κουβαλήσω. Την ονομάζω "Απώλεια". Την κουβαλώ για χρόνια την "Απώλεια". Αυτή που βλέπεις εδώ, είναι πολύ πολύτιμη για μένα. Κινείται πάντα γιατί κουβαλάει τις Αναμνήσεις μου. Οι Αναμνήσεις μου παίζουν συνέχεια σε ένα ασταμάτητο περιοδικό κύκλο μα με ακανόνιστη σειρά. Εδώ είναι όλο μου το παρελθόν και εδώ μέσα ζουν όλοι μου οι άνθρωποι και είναι πιο ζωντανοί από ποτέ, στο υπόσχομαι! Μα αυτή η βαλίτσα δεν είναι βαριά. Η τελευταία μου βαλίτσα περιέχει την Αγάπη. Την Αγάπη που μου έδωσαν οι άνθρωποι μου, την Αγάπη που τους έδωσα όσο ζούσαν, την Αγάπη που δεν ξέρω πια που να την στείλω τώρα που εκείνοι ταξιδεύουν. Όπως καταλαβαίνεις, αυτή η βαλίτσα είναι η άγκυρα μου για την ζωή.
-Ναι αλλά έχεις δύο βαλίτσες που χρειάζεσαι και μία που θέλεις να ξεφορτωθείς. Γιατί να τις κουβαλήσεις όλες μαζί στο ταξίδι σου;
-Γιατί δεν μπορώ να κάνω αυτό το ταξίδι χωρίς τις άγκυρες μου για την ζωή, δεν θα αντέξω, θα σκοτωθώ. Και δεν μπορώ να ξεφορτωθώ την τρίτη βαλίτσα γιατί όλα όσα περιέχει είναι πλέον κομμάτι μου.
-Τίποτα τελευταία λόγια πριν φύγεις;
-Ναι. Σου αφήνω να προσέχεις την ψυχή μου όσο λείπω. Φρόντισε να μην πληγωθεί πολύ, να της παίζεις την μουσική που της αρέσει, να της μαγειρεύεις όσα θέλεις και να της υπόσχεσαι ότι μόλις γυρίσω θα την πάω ταξίδια.
-Εντάξει, θα προσπαθήσω.
-Σε αφήνω τώρα, ξεκινώ το ταξίδι του Πένθους. Θα είναι μακρύ και δεν ξέρω πότε θα γυρίσω, τώρα που τους έχασα όλους.